نوشته در دل استان کویری کرمان دشتی شگفت انگیز وجود دارد اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

«خیلی وقت بود می‌خواستیم از تهران برویم، ایده‌ اولیه‌مان راه‌اندازی یک رستوران و یا کافه‌ای کوچک در نقطه‌ای از شمال ایران بود. برای یافتن مکانی دنج و در دسترس بسیار جست‌وجو کردیم تا سرانجام به سرداب یک خانه تاریخی 3500 ساله در دل کویر رسیدیم.»

به گزارش خبرنگار گردشگری ایسنا، قرار بود این سرداب تاریخی به پیشنهاد صاحبخانه‌ جدید عمارت "بنی‌طبا" فروشگاه صنایع دستی شود، اما زوج تازه از تهران آمده تصمیم می‌گیرند آن را به «کافه گالری» تبدیل کنند تا هم مکانی برای عرضه هنرهای دست‌ساز خودشان باشد و هم محلی برای سرو نوشیدنی‌ها و خوراکی‌های اصیل ایرانی.

البته ایده‌ «صدف آهی» و «سعید احمدی» به همین کافه کوچک در سرداب تاریخی ختم نمی‌شود، آن‌ها می‌خواهند «شَعربافی»، رشته‌ای را که با رشد قارچ‌گونه کارخانه‌های فرش ماشینی در آران و بیدگل از بین رفت را نیز احیا کنند. سعید احمدی می‌گوید: می‌خواهیم هنرمندان شعربافی را به خانه تاریخی بنی‌طبا بیاوریم تا کارگاه‌های شعربافی دوباره در این شهر برپا شوند.

«صدف آهی» درباره داستان مهاجرت‌شان از تهران به آران و بیدگل و راه‌اندازی کافه‌ای در خانه تاریخی بنی‌طبا که ترکیبی از نمایشگاه صنایع دستی و فروشگاهی از گیاهان محلی و دارویی و محل سرو نوشیدنی‌ها و خوراک‌های ایرانی است، به خبرنگار ایسنا می‌گوید: از مدت‌ها قبل می‌خواستیم تهران را ترک کنیم. ایده‌ی اولیه و علاقه‌مان راه‌اندازی یک کافه یا رستورانی کوچک در نقطه‌ای از شمال کشور بود. تحقیق و جست‌وجوی بسیار کردیم تا با پیشنهاد راه‌اندازی فروشگاه‌ صنایع دستی در خانه تاریخی 3500 ساله‌ی بنی‌طبا مواجه شدیم. با این‌که تولید و فروش صنایع دستی حرفه اصلی‌مان بود، اما دیگر دلم‌مان نمی‌خواست این کار را انجام دهیم، برای همین خیلی استقبال نکردیم.

او ادامه می‌دهد: بعد از مدتی به این فکر کردیم که در آن خانه تاریخی می‌توانیم یک کافه گالری داشته باشیم تا هم آثار صنایع دستی‌مان را عرضه کنیم و هم کافه مورد علاقه‌مان را داشته باشیم. شاید باورتان نشود بعد از پذیرفتن پیشنهاد مالک خانه بنی‌طبا چقدر سریع به آران و بیدگل آمدیم و کار را شروع کردیم. از زمانی که این پیشنهاد برای اولین‌بار مطرح شد تا زمان افتتاح کافه، سه ماه بیشتر طول نکشید.

کافه در شهر کویری آران و بیدگل از توابع شهرستان کاشان در استان اصفهان و در یکی از سرداب‌های قدیمی خانه 3500 ساله‌ی بنی‌طبا که به اقامتگاه گردشگری تبدیل شده، قرار دارد. ورودی کافه شبیه نمایشگاه صنایع دستی است. روی دیوارهای کاه‌گل شده ویترین‌هایی نصب شده که داخل آن کیف‌های چرمی و همچنین گیاهان دارویی دیده می‌شود.

فضای داخلی کافه با رنگ‌های قهوه‌ای و رومیزی‌های چهارخانه‌ی سبز، زرد و قرمز، گرم به نظر می‌آید، اما سردابی که کافه در دل آن ایجاد شده محیط را به حد دلخواه خنک کرده است.

دفتر مشقی که نوستالژی کودکی است، حاوی فهرستی از شربت‌ها و خوراک‌هایی است که این زوج جوان مسوول تهیه‌اش هستند. پیشنهاد ویژه برای رفع گرمای این شهر کویری، عرقیجات ترکیبی از دل تاریخ است.

صدف آهی تلاش دارد فهرست تازه‌ای از نوشیدنی‌های تاریخی ایران را بیابد، نوشیدنی‌هایی از دوره‌های افشاریه، صفویه و قاجاریه، همان‌هایی که شاید روزگاری اهالی این خانه 3500 ساله می‌نوشیدند.

او می‌گوید: سعی کردیم فهرست محصولات این کافه متناسب با مکان تاریخی آن باشد، برای همین پژوهش در دوره‌های تاریخی این خانه (از افشاریه تا قاجاریه) و منطقه آران و بیدگل را شروع کردیم. وقتی اولین فهرست آماده شد متوجه شدیم کدام خوراک و نوشیدنی بین مسافران و آن‌هایی که به این خانه و کافه سر زده‌اند محبوب‌تر بوده و یا طرفداران بیشتری داشته است، تصمیم گرفتیم فهرست قدیمی را تغییر دهیم.

وی ادامه می‌دهد: ما پس از تحقیق و جست‌وجو درباره عرقیجات و نوشیدنی‌های این منطقه ترکیبات ابداعی از شربت‌های اصیل ایرانی ایجاد کردیم که نام آن‌ها را کوکتل افشاری‌، صفوی و قاجاری گذاشتیم که در بین گردشگران با استقبال زیادی روبرو شده است.

آهی می‌گوید: شاید در کافه‌های مدرن تهران مواد مورد نیاز برای تهیه یک نوشیدنی اصیل پیدا نشود، ولی ما سعی کردیم متناسب با فضای تاریخی محل این کافه به اصالت‌ها برگردیم و آن‌ها را حفظ کنیم.

او اضافه می‌کند: ما حتا برای طراحی فضای داخلی کافه سعی کردیم از ظرف‌ها و وسایلی استفاده کنیم که شاید آخرین بار در خانه‌های مادربزرگ‌هایمان دیده باشیم. پیدا کردن این وسایل، کار خیلی سختی بود، اما سعی کردیم این فضا را ایجاد کنیم. حتا خیلی دلمان می‌خواست از پارچه‌های اصیل منطقه (شَعَر) استفاده کنیم، ولی باید بودجه خودمان را هم در نظر می‌گرفتیم. شَعَر پارچه‌ گران بهایی است.

آهی می‌گوید: تحقیقات ما درباره نوشیدنی‌ها همچنان ادامه دارد. ما سعی می‌کنیم از هر چه متعلق به این منطقه است برای حفظ اصالت استفاده کنیم.

شربت‌ها و خوراک‌ها تنها هویت این کافه کوچک کویری نیستند، این زوج جوان که حرفه‌ی قدیمی‌شان تولید صنایع دستی چرمی بوده‌، می‌خواهند از دل این سرداب تاریخی به دنیای گذشته راه بیابند و هنر از یاد رفته‌ی آران و بیدگل را احیا کنند.

سعید احمدی همسر آهی می‌گوید: کار ما در تهران تولید صنایع دستی چرمی بود، آن‌ها را معمولا در جمعه بازار تهران عرضه می‌کردیم و حالا این کافه محل عرضه‌ی آن‌ها شده است. البته قصد داریم صنایع دستی بومی آران و بیدگل را هم جمع‌آوری، معرفی و عرضه کنیم.

او توضیح می‌دهد: کاشان و مخصوصا شهر آران و بیدگل روزگاری مرکز شَعَربافی ایران بود؛ ولی متأسفانه بعد از راه‌اندازی کارخانه‌های فرش ماشینی ریشه این هنر بویژه در شهری مثل آران و بیدگل خشک شد. شاید اگر کل آران و بیدگل را بگردیم دیگر هنرمندی پیدا نکنیم که در حال تولید شعر باشد؛ ولی برنامه‌ی ما این است که هنرمندان مطلع و بازمانده را پیدا کنیم، تا بخش دیگری از این خانه تاریخی را که به اقامتگاه گردشگری تبدیل شده، مرکزی برای تولید شعربافی کنیم و در اولین فرصت پارچه‌های شعر را در کنار صنایع چرمی خودمان عرضه کنیم.

او بیان می‌کند: واقعا حیف است که این هنرمندان و هنرهای آن‌ها را از دست بدهیم برای همین تصمیم گرفته‌ایم از هنرمندان بازمانده که علم این هنر را دارند دعوت به همکاری کنیم و از آن‌ها بخواهیم به ما هم آموزشی دهند تا این هنر ماندگار شود.

احمدی می‌گوید: طبق تحقیقاتی که داشتم آران و بیدگل قبلا مرکز اصلی شعربافی ایران بوده، ولی چون مدت‌های زیادی است کسی در این رشته کار نمی‌کند این موضوع نیز از یادها رفته است. البته ما برای جلب همکاری این اساتید باید انتظارات آن‌ها را فراهم کنیم، چون در سال‌هایی از این هنرمندان استفاده می‌شد بی‌آنکه مزدی نصیب‌شان شود. برای اجرای این ایده با اداره میراث فرهنگی و گردشگری آران و بیدگل هم صحبت کرده‌ایم.

نوشته سرداب یک خانه تاریخی 3500 ساله در دل کویر اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

اهالی روستا "منیر خانم" صدایش می‌کنند؛ با زن و مرد، پیر و جوان روستا دوست و صمیمی است و اهالی او را از خودشان و مایه چشم روشنی روستا می‌دانند. تنها زنی است که با تبدیل یک خانه به اولین اقامتگاه بومی در قلعه بالا، گردشگری روستایی را باب کرده است.

به گزارش ایسنا، «منیر تقدسی» اصالتا اهل خراسان است، اما در تهران متولد شده و زندگی می‌کند. کارمند بازنشسته صدا و سیما و تدوینگر فیلم است. سفر و طبیعت‌گردی را خیلی دوست دارد و بازنشستگی فرصتی برایش فراهم کرده تا بیشتر سفر کند و در دوره‌های گردشگری و هتلداری شرکت کند، اما پس از برگزاری چند تور متوجه می‌شود علاقه زیادی به پذیرایی از مهمان دارد، به همین دلیل تصمیم می گیرد فضای اقامتی بومی در روستاها ایجاد کند.

او می‌گوید: ابتدا به دنبال ایجاد فضای اقامتی در یزد بودم، اما پیگیری من به دلایلی نتیجه نداد و حدود چهار سال پیش توسط یکی از دوستان گردشگرم، روستای "قلعه بالا" به من معرفی شد، برخورد مردم در اولین بازدیدم از روستا آنقدر خوب بود که تصمیم گرفتم یک خانه روستایی بخرم و اسم "نورخونه" را هم از همان اول به عنوان فضای اقامتی انتخاب کردم، اهالی روستا اولش خیلی متعجب بودند، چون این خانه مخروبه بود و چندان هم اعتماد نداشتند اما کم‌کم وارد کار شدند و این خانه با همکاری اهالی مرمت شد.

این کارآفرین درباره انتخاب این نام برای خانه‌اش بیان می‌کند: اسم خانه‌ را به دو دلیل "نورخونه" گذاشتم. یکی اینکه اینجا در گذشته مکتب خانه بوده و دیگر اینکه اسم خودم برگرفته از نور است.

وقتی یاد محبت‌های اهالی روستا و خوبی‌هایشان می‌افتد به قول خودش احساساتی می‌شود و به گریه می‌افتد و زودتر از او "طیبه خانم" که یکی از اهالی روستاست و در پذیرایی از مهمانان کمک دست منیر خانم است، گریه می‌کند.

اهالی روستای قلعه بالای شاهرود علاقه زیادی به او دارند و می‌گویند: ما از مهمان‌های او پذیرایی می‌کنیم و او از ما. از وقتی منیر خانم آمده، پای گردشگران هم به اینجا باز شده و ما هم دیگر دوست نداریم از اینجا برویم.

تقدسی، قلعه بالا را به نوعی ناکجا آباد می‌داند و معتقد است،" اینجا گردشگر خاص خودش را دارد و مکانی است برای با خود بودن". مسافران و گردشگران را مهمان می‌داند و کمتر از واژه مسافر استفاده می‌کند.

او درباره اینکه چطور با اهالی روستا ارتباط برقرار کرده است، بیان می‌کند: یکی از لازمه‌های کار در این فضا، برقراری ارتباط با اهالی است و من در این زمینه تلاش زیادی کردم. حدود 9 ماه قبل از انجام کار به صورت جدی، به خانه تک تک اهالی می‌رفتم و با همه آنها ارتباط برقرار می‌کردم و هنوز هم بعد از چهار سال، مدام در حال دید و بازدید هستیم و اهالی با من احساس صمیمت می‌کنند. حضور در این روستا و کار در این فضا به من فرصت صبور بودن را داد. اگرچه در ابتدای کار مشکلاتی هم بود، اما گذشت زمان همه‌چیز را حل کرد و خوشبختانه الان مشکل خاصی ندارم.

تقدسی ادامه می‌دهد: جالب است بدانید حضور من در اینجا باعث شده اهالی اتحاد بیشتری پیدا کنند و افرادی که با هم قهر بودند، دوباره با هم ارتباط برقرار کنند. من همه را دوست دارم و می‌خواهم دوستی و ارتباط وجود داشته باشد. هدف من از ورود به قلعه بالا تنها تجارت و کسب درآمد نیست بلکه دغدغه فرهنگی داشته و دارم.

او می‌افزاید: زمانی که در ابتدا به قلعه بالا آمدم از یک پسر بچه 10 ساله پرسیدم اینجا چه چیزی کم دارید؟ او گفت:"مردم، آدم". این نکته برای من بسیار جالب بود و به این نتیجه رسیدم که گردشگری قبل از اینکه درآمد مالی به همراه داشته باشد باعث برقراری ارتباط، معاشرت و رفت و آمد می‌شود.

تقدسی می‌گوید: قبلا به این روستا مهمان یا مسافر می‌آمده اما به این شکل که اقامتگاه بومی مخصوص گردشگران فراهم باشد، وجود نداشت. این اقامتگاه برای اولین‌بار به عنوان فضای اقامتی ویژه پذیرایی از گردشگر در روستا ایجاد و موجب شد بسیاری از اهالی به فکر مرمت و ایجاد اقامتگاه بومی بیافتند، به طوریکه در این مدت دو خانه دیگر نیز تبدیل به اقامتگاه بومی شده است. مهاجرت نکردن اهالی به خصوص فرزندان روستائیان به شهر و برگشت اهالی که در شهر ساکن شده بودند نیز به رونق گردشگری این روستا کمک کرده است. کار پذیرایی از مهمان را روستائیان انجام می‌دهند و این موضوع حس خوبی را به اهالی منتقل می‌کند.

او اضافه می‌کند: به نظر من این رفت و آمدها چه از سوی مردم محلی و چه گردشگران نقش مهمی در ایجاد اتحاد هر چه بیشتر اهالی داشته است. تغییر نگاه مردم به فعالیت گردشگری نیز دستاورد مهمی است و وقتی بعد از مدتی به اینجا می‌آیم می‌گویند"خوش آمدی" یا "روشن کردی" و این جملات به من انرژی می‌دهد.

تقدسی درباره وضعیت گردشگری روستا اظهار می‌کند: اینجا گردشگر زیادی دارد، به خصوص در ایام عید و زمان برگزاری جشنواره‌های سفر به "توران" و یا "زاغ بور"، گردشگران زیادی به قلعه بالا می‌آیند. گردشگر خارجی هم داریم، مثلا اخیرا یک زوج آمریکایی مهمان خانه من بودند و خانم آمریکایی از نحوه پذیرایی محلی و به خصوص وجود سرویس بهداشتی در منزل من بسیار راضی بود، برای گردشگر خارجی وجود سرویس بهداشتی بسیار مهم است و خوشبختانه در این زمینه فرهنگ سازی مناسبی در روستا شده است.

او مجرد است و اول خانواده‌اش با این کارش مخالف بودند، به همین دلیل هم کارش را پنهانی شروع کرد، اما بعد از یک‌سال و وقتی که نتیجه کار او را دیدند تغییر عقیده می‌دهند.

تقدسی درباره جذابیت‌های کارش می‌گوید: ارتباط با مردم بهترین و دوست‌داشتنی‌ترین بخش کارم است و بابت این کار خوشحال و راضی هستم. اینجا به "منیر خانم" معروفم و این، نشانه برقراری ارتباط دوستانه اهالی با من است. این نوع گردشگری که همراه با پذیرایی روستاییان است به من و هم به اهالی حس خوبی می‌دهد.

او که شغل اصلی‌اش تدوین فیلم بوده است از ابتدای شروع این پروژه، از همه‌ی مراحل کار و زندگی در روستا فیلم گرفته و مشغول تدوین فیلمش است و در آن تمام مراسم و آئین‌های روستا را نمایش داده است. تقدسی گاهی یک ماه، 10 روز و بعضی اوقات هم دو روز در روستا می‌ماند اما دوست دارد در روستا ساکن شود.

او پیشنهاد می‌کند: اسفند‌، اوایل خرداد و پاییز بهترین زمان برای سفر گردشگران به روستاست تا در هوای مناسب از تمام فضاهای روستا بازدید کنند.

این کارآفرین درباره تبلیغات خانه روستایی‌اش می‌گوید: به دلیل آشنایی من با تورگردان‌ها، "نورخونه" بین طبیعت گردان‌ها شناخته شده است و دوست ندارم تبلیغات زیادی کنم چون اینجا گردشگر خاص خودش را می‌طلبد.

او درباره صرفه اقتصادی روستا اظهار می‌کند: در این روستا می‌شود به درآمد مناسب رسید اما همیشه باید در کار نوآوری داشت، مردم نیاز به تنوع دارند. این فعالیت نه تنها برای من که برای بسیاری از مردم روستا نیز درآمدزاست به طوری که در هر پذیرش مهمان من، هفت تا هشت نفر از اهالی روستا درگیر می‌شوند .

تقدسی می گوید: در چهار سالی که اینجا هستم خیلی چیزها یادگرفتم، اگرچه شغل بسیار خوبی است اما فعالیت من در قلعه بالا فقط بر حسب حرفه نیست، زندگی با این مردم برای من مهم تر است و از تک تک اهالی خونگرم قلعه بالا به خاطر لطف و همراهی شان متشکرم. قلعه بالا در 140 کیلومتری به سمت جنوب شرقی شاهرود است. این روستا در حاشیه دشت کویر و در 24 کیلومتری "بیارجمند" قرار دارد.

نوشته منیر خانمی که گردشگری روستایی را باب کرده است اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته جاذبه‌ گردشگری ناشناخته و بسیار زیبای استان کرمان اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته کشف چهره متعجب را که سالها بین بومیان منطقه نقل می‌شد اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته لرستان پایتخت ژئوتوریسم کشور آماده ثبت جهانی ۳ ژئوسایت خود می‌شود اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

عضو انجمن دوستداران و پژوهشگران شهرستان دزفول گفت: شهرستان دزفول در شمال استان خوزستان جاذبه‌های فراوانی زیادی برای ماه‌های گرم سال دارد.

نجمه نوری در گفت‌وگو با ایسنا، منطقه خوزستان، بیان کرد: دزفول برای گردشگری شهر چهار فصل است. شاهد این مدعا وجود رود همیشه جاری و زلال دز است. رود دز یکی از زلال‌ترین آب‌ها است و با وسعت و جریان خود در تمام سال شوری وصف‌ناپذیر در منطقه شمال خوزستان ایجاد می‌کند. فرصت شنا، قایق‌سواری، جت اسکی و انواع ورزش‌های آبی در چنین رود زلالی تجربه‌ای متفاوت و جذاب است که سال‌ها است مردم و علاقه‌مندان از آن بهره می‌برند و باعث می‌شود ساعت‌ها همنشینی با رود مهربان دز گرمای خوزستان را به احساس خنکایی دلنشین تبدیل کند.

وی ادامه داد: کت‌های دزفول در منطقه تال خانی و کوپیته نیز یکی از جاذبه‌های پر نشاط و فرح بخش روزهای گرم سال در حاشیه رودخانه دز هستند. کت به حفره‌های دست کند و غار مانندی گفته می‌شود که در حاشیه رود دز ساخته شده‌اند و فرصت گذراندن اوقات را در کنار جاری زلال دز فراهم می‌آورد. مردمی که از این نعمت باخبرند حتی در گرمای طاقت‌فرساب بالای 40 درجه برای ساختن خاطره‌ای خوش در این کت‌ها اقامت کرده و به شنا در خنکای رود دز می‌پردازند.

نوری با اشاره به اینکه آسیاب‌های تاریخی دزفول بخش مهمی از سازه‌های آبی این شهر هستند، خاطرنشان کرد: قدمت اولیه این سازه‌ها به دوره ساسانی و همزمان با شکل‌گیری شهر می‌رسد. این سازه‌های ارزشمند در ردیف آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌اند و بخشی از آنها به عنوان موزه آب مرمت شده‌اند. در کنار این موزه رستوران ساحلی سنتی و کافی شاپ قرار گرفته و فضای خاطره‌انگیزی را در ساحل زیبای دز به وجود آورده است.

این دوستدار میراث فرهنگی همچنین با بیان قدمت پل تاریخی دزفول گفت: پل تاریخی دزفول در زمان شاپور اول ساسانی ساخته شده و قدیمی‌ترین پل استوار جهان است که نزدیک به 18 قرن است به حیات خود ادامه می‌دهد. این پل در سال 1310 با شماره 84 در ردیف آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

او از پارک‌های دزفول هم یادی کرد و گفت: پارک‌های ساحلی رعنا، علی مالک، ولی‌عصر، دووه و دولت از جمله بوستان‌های ساحلی زیبای دزفول هستند که در حاشیه رود دز فضایی زیبا و خاطره‌انگیز را به وجود آورده‌اند.

نوری ادامه داد: تفریحگاه ساحلی دز یعنی علی کله نیز یکی از مراکز گردشگری جذاب شمال خوزستان به شمار می‌رود و مردم استان خوزستان به خصوص در ایام تعطیل از سراسر استان به این محل سفر می‌کنند. وجود مجموعه آبی، سد تنظیمی، دیدنی‌های طبیعی و فضای سبز، رستوران و امکانات اولیه گردشگری از این تفریحگاه ساحلی مجموعه جذابی ساخته است. به دلیل تنوع فضاهای تفریحی، این مجموعه در همه ایام سال برای بازدید مناسب است اما در ماه‌های گرم سال گردشگران بیشتری از فضای آن بهره‌مند می‌شوند.

عضو انجمن دوستداران و پژوهشگران شهرستان دزفول با اشاره به دریاچه شهیون اظهار کرد: دریاچه شهیون دزفول یکی از زیباترین دریاچه‌های ایران و جهان در شمال غربی دزفول زمینه مساعدی برای انجام ورزش‌های آبی از جمله قایقرانی، اسکی، شنا و... به وجود آورده است. وجود چند جزیره کوچک و بزرگ که روی آنها انبوهی از درختان کنار و بادام کوهی به چشم می‌خورد جلوه زیبایی به این دریاچه بخشیده است.

وی با بیان اینکه "چال کندی" یکی از مناطق طبیعی دیدنی زیبا و بکر شهرستان دزفول است افزود: "چال کندی" در 18 کیلومتری شمال شهر دزفول از مناطق نسبتا بکر و کمتر دست خورده رود زلال دز است. این منطقه یکی از تفریحگاه‌های ماه‌های گرم سال است و از ابتدای خرداد تا اواسط مهر تفریحگاه خوبی به شمار می‌رود. شنا، قایق‌سوای و ماهی‌گیری از تفریحات منطقه چال کندی هستند. ساختار زمین‌شناسی منطقه از سازند کنگلومرا (کَمَر) است. علاوه بر این دو دره طبیعی "توبیرون" و "کول خرسون" در بخش‌های شهیون و سردشت دزفول نیز با توجه به موقعیت خاص و شکل ویژه تفاوت دمایی قابل توجهی با سایر مناطق شهرستان در ماه‌های گرم سال دارد.

نوری ادامه داد: در شمال شهر دزفول و در ارتفاعی مشرف به رودخانه زیبای دز، آستانه متبرکه امام‌زاده رودبند واقع شده است. این بنا آرامگاه سید علی سیاهپوش از نوادگان شیخ صفی‌الدین است که با چندین واسطه به امام موسی کاظم علیه‌السلام می‌رسد. این بقعه دارای گنبدی سفید رنگ بوده و تاریخ ساخت این بنا به دوره تیموریان تعلق دارد که در دوره‌های بعد مرمت شده است. ساخت بقعه را نیز به دستور امیر تیمور گورکانی به خاطر ارادتی که به رودبند داشته نسبت داده‌اند. نمای رود دز و آرامش معنوی از این بقعه تاریخی فضای آرامش بخشی ساخته است. آستانه متبرکه امام‌زاده رودبند با شماره 2549 در ردیف آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

دوستدار میراث فرهنگی دزفول خاطرنشان کرد: دزفول با قدمتی چند هزار ساله جزو شهرهای بااهمیت دارای بافت تاریخی است. اکثر بناهای این بافت آجری بوده و به همین دلیل این شهر به موزه‌ آجری ایران نیز شهرت دارد. در گذرهای بافت تاریخی دزفول و برخی بناهای آن آجرکاری‌های زیبایی به چشم می‌خورد که اختصاصی این شهر بوده و "خوون‌چینی" نام دارد. بافت تاریخی دزفول سرشار از دیدنی‌ها است که از این میان می‌توان به خانه‌های تاریخی تیزنو، سوزنگر، فیروزی و گلچین اشاره کرد.

وی همچنین بیان کرد: آستانه متبرکه حضرت سبزقبا (ع) چون نگینی سبز، به شهر دزفول فضایی معنوی بخشیده است. مرقد مطهر حضرت محمد بن موسی الکاظم برادر امام رضا علیه‌السلام مشهور به سبزقبا در مرکز شهر دزفول واقع شده و در همه ایام سال پذیرای زائران و عاشقان اهل بیت علیه‌السلام است.

نوشته شهرستان دزفول در شمال استان خوزستان جاذبه‌های فراوانی زیادی برای ماه‌های گرم سال دارد اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته زیبایی های وصف نشده جزیره کیش اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته با 10 کشور صلح‌طلب و آرام دنیا آشنا شوید اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته عجایب هفتگانه به هفت اثر برتر معماری و مجسمه سازی عصر باستان گفته می شود اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

روستای تاریخی «میمند» که چند روز پیش در اجلاس جهانی یونسکو به ثبت جهانی رسید، تنها یک اثر باستانی برای دیدن نیست. حضور در میمند، این شانس را به هر بازدیدکننده‌ای می‌دهد که در اتاقک‌های خاصی اتراق کند که از چند هزار سال پیش، محل تولد، زندگی و وفات نسل‌های متعدد از ساکنان این سرزمین بوده‌اند.

میمند با قدمت چندهزارساله، از اقامت‌گاه‌های اولیه‌ی انسان‌های ساکن در ناحیه‌ی مرکزی ایران بوده است که به‌شکلی بدوی و برای در امان ماندن از شرایط جوی و نیز حیوانات وحشی، دل صخره‌ها را می‌کند و برای خود و خانواده‌اش اتاقک‌هایی درست می‌کرد که هم‌اکنون نیز رگه‌هایی از حیات در آن‌ها جریان دارد.

به گزارش خبرنگار بخش میراث فرهنگی ایسنا، این روستای تاریخی که از چند سال پیش در رسانه‌ها بیشتر به آن پرداخته شد، درواقع تشکیل شده از دست‌کندهایی که حاصل غلبه‌ی تیشه بر سنگ بوده‌اند و علاوه بر در نظر گرفتن کمد و تاقچه‌های سنگی حجاری شده، فضای داخلی آن‌ها تحت دوده‌ی آتش قرار می گرفته تا علاوه بر جلوگیری از نفوذ حشرات و خزندگان موزی، از فرسایش تدریجی لایه‌های داخلی سنگ نیز تحت مجاورت اکسیژن هوا، جلوگیری شود.

بشری که از این ترفند برای زندگی استفاده می‌کرد، علاوه بر آن‌که تحمل آفتاب گرم تابستان و هوای سرد و برف‌آلود زمستان برایش راحت می‌شد، از فرزندان و خانواده‌ی خود در برابر حیوان‌هایی چون پلنگ، محافظت می‌کرد.

این روند تا چند سال پیش به شکل طبیعی و نسل اندر نسل جریان داشت؛ تا جایی‌که هم‌اکنون در میمند، هم آتشکده‌ای که به موزه تبدیل شده وجود دارد، هم مسجد و حسینیه. اما از چند سال پیش، روند کوچ از میمند مانند همه‌ی روستاهای ایران جریان یافت و اکنون بیشتر وارثان دست‌کندهای روستا، در شهرهای اطراف زندگی می‌کنند؛ هرچند برخی از بزرگ‌ترهای آن‌ها در فصل‌های گردشگرپذیر، به روستای آباء و اجدادی خود مراجعت می کنند تا از طریق ارایه‌ی محصولات محلی و نیز میزبانی از گردشگران، درآمدی به‌دست آورند.

برای رسیدن به میمند، دو مسیر مشخص وجود دارد؛ یکی این‌که از طریق کرمان، پس از گذشتن از مس سرچشمه، از طریق شهر بابک به سمت روستا که در 40 کیلومتری شمال این شهر قرار دارد عزیمت کنید، دیگر راه، بین دو شهر رفسنجان و انار، به‌شکل یک راه فرعی آسفالته‌ی 100 کیلومتری وجود دارد که می‌توان گفت، مسیری زیبا اما در برخی نقاط، لازم‌الاحتیاط است. بویژه آن‌که رانندگی در شب این جاده، به‌دلیل برخی پیچ‌های کوهستانی و در فقدان علایم هشداردهنده و گاردریل‌ها، کمی دور از احتیاط به‌نظر می‌رسد. با این اوصاف، پس از گذشتن از چند روستای کوهستانی، به محوطه‌ای می‌رسید که پیش و بیش از هرچیز، شکل آن توجه هر بیننده‌ای، بویژه هر ناآشنا و تازه‌واردی را به خود جلب می‌کند. از همین روست که از چند سال پیش، تصمیم بر آن شد که منظر این روستای تاریخی، در فهرست جهانی یونسکو به ثبت برسد.

در سی‌وهفتمین اجلاس میراث جهانی ملموس که دو سال پیش در آسیای شرقی برگزار شد‌، ایران پرونده‌ی «منظر فرهنگی - تاریخی میمند» را به‌عنوان اثر طبیعی در آخرین لحظه‌ها برای ثبت جهانی ارایه کرد، اما با مخالفت تعدادی از کشورها روبه‌رو شد که دلیل آن را ابهام در برخی موارد این پرونده، بخصوص کوچ عشایر و ناقص بودن اطلاعات آن مطرح کردند. به همین دلیل اعلام شد، در صورتی که ایران بتواند تا دوماه پس از پایان یافتن اجلاس، موارد مبهم را برطرف و پرونده را به یونسکو بفرستد، این پرونده در سی‌وهشتمین اجلاس یونسکو (2014 میلادی) بدون در نظر گرفتن هیچ سهمیه‌ای از سوی ایران، در فهرست میراث جهانی به ثبت می‌رسد. این در حالی است که دوباره اعلام شد جهانی شدن میمند باز هم عقب افتاده و این پرونده در سال 2015 بررسی می‌شود، چون تا مهلت تعیین‌شده، فقط مقدمات مطالعات مربوط به آن انجام شده است. درنهایت، چند روز پیش در سی‌ونهمین اجلاس میراث فرهنگی یونسکو در آلمان، پرونده‌ی محوطه‌ی باستانی «شوش» و همچنین منظر فرهنگی «میمند» مورد بررسی قرار گرفت و با اکثریت آراء، این دو محوطه‌ی باستانی به‌عنوان هجدهمین و نوزدهمین اثر جهانی ایران در فهرست یونسکو به ثبت رسیدند.

هم‌اکنون بخش‌هایی قدیمی از این سکونت‌گاه، کاملا متروکه است اما بخش‌هایی که تا چند سال پیش خانواده‌ها در آن زندگی می‌کردند، علاوه بر تملک شخصی، امکان‌هایی چون رستوران دست‌کند و مهمان‌سرا را هم برای بازدیدکنندگان، فراهم دارد. علاوه بر دست‌کندهایی که توسط سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به این امر اختصاص یافته، برخی از دست‌کندهای تحت تملک اشخاص نیز زیر نظر همین سازمان، با بهای مناسب و امکانات اولیه، یک شب اقامت در سکونت‌گاه‌های چندهزار ساله را به گردشگران اعطا می‌کنند. خوابیدن در حفره‌هایی که به‌مدت چند سال، محل میلاد و ممات نفوس مختلفی بوده‌اند، حس عجیبی را به‌وجود می‌آورد که شاید از شب تا صبح، شما را چند بار با این حالت بیدار کند که انگار چیزی از روی شما می‌پرد و در حجم اتاقک، سرگردان است؛ شاید ارواح انسان‌هایی که به‌مدت چند هزار سال، زیر این سقف‌های حجاری شده، احساس مالکیت داشته‌اند و اکنون معلوم نیست از آمدن میهمان‌های ناخوانده، مسرورند، یا مغموم و معترض!؟

نوشته روستای تاریخی «میمند» تنها یک اثر باستانی برای دیدن نیست اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته گزارشی در توصیف شهر تهران توسط روزنامه گاردین اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته خطرناک ترین مقاصد گردشگری جهان اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

چشمه‌های آب‌گرم از جاذبه‌های ارزشمند طبیعی هستند که علاوه بر زیبایی بصری، با خاصیت درمانی گردشگران را به سمت خود می‌کشانند.

به گزارش ایسنا، چشمه‌های آب‌گرم طبیعی به دلیل خاصیت درمانی و محیط بکر و خارق‌العاده‌ای که به بازدیدکنندگان عرضه می‌کنند، در هر کشوری طرفدار دارند. اما برخی از چشمه‌ها ویژگی‌های منحصربه‌فردی دارند که آن‌ها را از بقیه آب‌گرم‌ها متمایز می‌کند.

چشمه‌های آب‌گرم جزیره «دیسپشن»

جزیره «دیسپشن» یکی از امن‌ترین بنادر منطقه قطب جنوب را دارد. این جزیره در واقع دهانه یک آتشفشان فعال است که چشمه‌های آب‌گرم روی سطح آن پراکنده‌اند و از شگفت‌انگیزترین‌ها در نوع خود به حساب می‌آیند. دمای آب این چشمه‌ها متفاوت است، برخی بسیار سرد و اکثرشان تا 70 درجه سانتی‌گراد داغ هستند.

«کاسکاتا دل مولینو» / ایتالیا

«کاسکاتا دل مولینو» در واقع در دهکده باستانی ساتورنیای توسکانی واقع است، جایی که آب با دمایی 37 درجه از بالا روی دیوار صخره‌ای فرو می‌ریزد. این آب‌ها مملو از مواد معدنی همچون سولفور هستند. چشمه‌ای که این آبشارها از آن نشأت می‌گیرند، «ترمه دی ساتورنیا» نام دارد و بسیار زیباست. این چشمه‌های آبشاری نزدیک یک آسیاب قدیمی قرار دارند و تعداد بسیار کمی توریست دارند.

چشمه‌های «ماموت» / آمریکا

چشمه‌های آب‌گرم «ماموت» در پارک «یلوستون» آمریکا واقع هستند و شهرت فراوانی دارند. «ماموت» را یکی از فوق‌العاده‌ترین آب‌گرم‌های جهان می‌دانند. آب‌گرم این منطقه در حصار سنگ آهک‌های سفیدرنگ و برآمده قرار گرفته و نمای زیبایی را پیش چشم گردشگران قرار می‌دهد. لایه‌های بسیار ضخیم سنگ‌های رسوبی و 50 چشمه کوچک و بزرگ در این منطقه، آن را به یکی از جاذبه‌های گردشگری پارک تبدیل کرده است. رنگ‌های زرد و آجری آب این چشمه‌های طبیعی که سالانه هزاران بازدیدکننده دارد، از دیگر جذابیت‌های آن به شمار می‌آید.

«دریاچه خون» / ژاپن

«دریاچه خون» به دلیل رنگ عجیب و سرخ‌رنگ آبش به این نام خوانده می‌شود. این آب‌گرم که در ژاپن واقع است، سرشار از آهن است و به همین علت به این رنگ درآمده است. در میان آب‌گرم‌های ژاپن، «دریاچه خون» به عنوان زیباترین آب‌گرم‌ شناخته می‌شود. املاح موجود در آب باعث می‌شود عمق چشمه را بیشتر از حد معمول به نظر برسد.

آهن همچنین سبب تغییر رنگ سنگ‌های اطراف آب به رنگ قرمز می‌شود. رنگ قرمز و بخاری که از روی سطح آب این حوضچه بلند می‌شود، منظره‌ای ترسناک به وجود آورده و شاید به همین دلیل است که بومیان این منطقه، لقب «جهنم» را به این چشمه آب‌گرم داده‌اند.

چشمه‌های آب‌گرم «برهماکوند» / هند

«برهماکوند» در راجگر ایالت بهار هند واقع است. آب این چشم که از غاری به نام «ساپتپارنی» نشأت می‌گیرد، از به هم پیوستن هفت جریان آب مختلف شکل گرفته. مواد معدنی که در این آب وجود دارد، خاصیت درمانی دارد و برای هندوها و بودایی‌ها مقدس شمره می‌شود.

چشمه بزرگ «منشوری» / آمریکا

چشمه بزرگ «منشوری» یکی از هزاران چشمه آب‌گرم است که در پارک ملی «یلوستون» ویومینگ آمریکا قرار دارد. بر اثر وجود باکتری‌های مختلف در آب، رنگ این حوضچه از سبز تا قرمز متنوع است و رنگین‌کمانی زمینی را پدید آورده است. نام این چشمه یادآور تجزیه رنگین‌کمانی نور سفید با یک منشور اپتیک است که رنگ‌های سرخ، نارنجی، زرد، سبز و آبی را پیش چشم بیننده قرار می‌دهد.

این رنگ‌ها با تغییر فصل‌ عوض می‌شوند، اما در تابستان لامینه‌های میکروبی به رنگ نارنجی و سرخ درمی‌آیند. مرکز آبی‌رنگ این حوضچه به علت گرمای شدید استریل است. قطر این چشمه 90 و عمق آن 50 متر است. درجه حرارت آب آن هم تا 70 درجه سلسیوس می‌رسد.

دریاچه «بویلینگ» / دومنیکا

دریاچه «بویلینگ» یا «سوزان» دومین چشمه آب‌گرم بزرگ جهان لقب دارد و در پارک ملی «مورنه ترویس پیتونز» دومنیکا که جزو میراث جهانی یونسکو محسوب می‌شود، واقع شده است. آب خاکستری و آبی‌رنگ این حوضچه در حصار صخره‌هایی بلند قرار گرفته و سطح آن را حباب‌هایی حاصل از جوشش آب داغ پوشانده است. جزیره دومنیکا تا پیش از سال 1978 مستعمره انگلستان بود. در کنار این دریاچه یک آتشفشان فعال وجود دارد که آب آن را بیش از حد معمول گرم می‌کند.

دریاچه «فرایینگ پن» / نیوزلند

نام اصلی حوضچه «فرایینگ پن» به معنای ماهی‌تابه، «وایمانگو کالدرون» است. این دریاچه در دره آتشفشانی وایمانگو واقع است. با حداکثر 200 متر عرض، «فرایینگ پن» بزرگترین چشمه آب‌گرم طبیعی جهان است. آب اسیدی این دریاچه بین 50 تا 60 درجه سانتیگراد است.

«تاکاراگاوا اونسن» / ژاپن

«تاکاراگاوا اونسن» که معنای آن «حوضچه آب داغ» است، یکی از بهترین چشمه‌های آب‌گرم طبیعی جهان محسوب می‌شود. منظره رودخانه و کوهستان را هم که به ویژگی‌های درمانی آب این منطقه اضافه کنید،‌ این مدعا ثابت می‌شود. آب این چشمه برای درمان اختلالات عصبی، اختلال در گردش خون، بیماری‌های مفصلی و عضلانی و ناراحتی‌های پوستی مفید است. «تاکارگاوا اونسن» نه تنها بین گردشگران خارجی شناخته شده است، بلکه میان خود ژاپنی‌ها هم محبوبیت فراوانی دارد.

چشمه آب‌گرم «پاموکله» / ترکیه

«پاموکله» در زبان ترکی به معنای قصر پنبه است. بی‌شک چشمه‌های آب‌گرم و مواد معدنی موجود در آب‌های استان دنیزلی ترکیه در دنیا کم‌نظیرند. 17 تراس مملو از آب‌های غنی از مواد معدنی در این حوضچه‌ها وجود دارد. نام این منطقه در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده است. ترکیب آبی‌رنگ آب‌گرم و صخره‌های سفید، جذابیت خاصی به فضای رازآلود این چشمه‌ها بخشیده. بسیاری از گردشگران برای استفاده از حمامی گرم و بهره بردن از خاصیت‌های فراوان آب‌های این ناحیه راهی «پاموکله» می‌شوند.

نوشته برخی از چشمه‌های طبیعی جهان با ویژگی‌های منحصربه‌فرد اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته آیا دوست دارید به سرزمین های رویایی دیزنی سفر کنید؟ اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان جنوبی، روستای چنشت که به لحاظ پوشش محلی به سرزمین رنگ‌های ایران معروف است، گفت: این روستا به عنوان یکی از روستاهای هدف گردشگری استان خراسان‌جنوبی شناخته شده که همه ساله در ایام تعطیل پذیرای گردشگرانی زیادی از سایر نقاط ایران است.

مرتضی عربی در گفت‌وگو با ایسنا منطقه خراسان‌جنوبی، گفت: روستای چنشت از توابع بخش مود شهرستان سربیشه در 60 کیلومتری جنوب شرقی مرکز استان قرار دارد.

وی ادامه داد: روستای چنشت که به لحاظ پوشش محلی به سرزمین رنگ‌های ایران معروف است با جاذبه‌های زیبای طبیعی، تاریخی و فرهنگی به عنوان یکی از روستاهای هدف گردشگری خراسان‌جنوبی در اغلب ایام سال گردشگران زیادی از استان و خارج از استان را در خود جای می‌دهد.

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی، افزود: این روستا به دلیل استقرار داخل ارتفاعات جنوب شهرستان بیرجند و استقرار در میان باغات گردو و دیگر میوه‌ها چشم‌انداز کوهستانی زیبا و جذابی از تلفیق طبیعت و بافت مسکونی پدید آورده است.

عربی تصریح کرد: از دیگر جاذبه‌های مهم گردشگری و طبیعی روستا می‌توان به داشتن مردمی با آداب و رسوم ویژه، غار چنشت و غار چهل چاه، مزار سید حامد علوی و بافت تاریخی چنشت اشاره کرد.

وی اظهارکرد: پوشش گیاهی نیمه‌بیابانی و کوهپایه‌ای، درختان جنگلی، بنه وحشی، قیچ، اسکنبیل، کما، پدم، آتریپلکس، درمنه، بودران و بوته‌های جنگل پوشش گیاهی منطقه را تشکیل می‌دهند.

غار چنشت اسرار آمیزترین پدیده تاریخی خراسان‌جنوبی

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی، گفت: غار چنشت در ارتفاعات شمالی این روستا قرار دارد که این غار حدود 60 متر طول دارد و بر اثر عوامل درونی زمین و وقوع زلزله ایجاد شده است.

عربی با بیان اینکه اسرار آمیزترین پدیده تاریخی خراسان‌جنوبی غار چنشت باشد، افزود: در این غار استخوان اجساد مردگان و نیز آثار و نشانه‌های متعددی از زندگی گذشتگان مانند سفال، چوب، پارچه، چرخ نخ‌ریسی و دیوارهای گچی مشاهده شده است.

وی با اشاره به اینکه ظاهراً از این غار به عنوان پناهگاهی طی اعصار استفاده می‌شده ادامه داد: غار چنشت در مجاورت بقعه امامزاده سیدحامد علوی واقع شده که طبیعت بکر و سرسبز اطراف غار، نزدیکی آن به زیارتگاه و جذابیت تاریخی غار، موجب بازدید گردشگران بسیاری در ایام مختلف سال شده است و مردم محلی در مورد این غار عقاید مذهبی ویژه‌ای دارند.

غار چهل چاه با بیش از هزار و چهار صد سال قدمت

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی، اظهارکرد: در فاصله صد متری غار چنشت، غار دیگری به نام چهل چاه وجود دارد که در آن استخوان اجساد ۱۴ مرد، زن و کودک مشاهده می‌شود به نظر می‌رسد، در غار پس از پناه‌بردن این افراد به داخل آن، با گل اندود شده و راه فرار آنها بسته شده است.

عربی تصریح‌کرد: غار چهل چاه در مجاورت غار چنشت واقع شده و بیش از 1400 سال قدمت دارد که در وسط غار، حوضی ساخته شده از آجر و سنگ و آثار زندگی انسان مانند سفال، چوب و پارچه بجا مانده است.

مزار سید حامد علوی از فرزندان امام جعفر صادق (ع)

وی با بیان اینکه بقعه سیدحامد علوی از اماکن تاریخی و مذهبی این روستا است، افزود: بنابر روایات، وی از فرزندان امام جعفر صادق (ع) بوده که توسط عمال خلیفه عباسی در چنشت زخمی و در محل بیتوته خود یعنی غار چنشت فوت کرده است.

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی، ادامه داد: پس از کشف غار، نسبت به انتقال اجساد سیدحامد علوی و دو فرزندش به درون بقعه‌ای که به این منظور ساخته شده بود، اقدام می‌شود.

وی با اشاره به اینکه این بقعه هم‌اکنون یکی از زیارتگاه‌های مهم منطقه به شمار می‌رود، تاکید کرد: از دیگر امکان مورد احترام مردم روستا، بقعه بی‌بی زینب خاتون "مزار کاهی" است که در هفت کیلومتری روستای چنشت واقع شده ‌است.

تنوع لباس‌های رنگی در چنشت

عربی اظهار کرد: لباس مردم این روستا از نوع خاصی است که کمتر در نقاط دیگر استان یافت می‌شود.

وی با بیان اینکه لباس مردان در چند سال اخیر به لباس سایر مردم منطقه شبیه شده، افزود: اما بزرگان و پیران از لباس دیگری که شامل یک پالتوی بلند که تمام بدن را می‌پوشد و شال سر و در برخی مواقع از کلاه معمولی استفاده می‌کنند.

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی، تصریح‌کرد: لباس زنان آنها که در نوع خود یک جاذبه است، از رنگ‌های شاد و متنوع تشکیل شده و شامل سه قسمت چارقد قرمز یا آبی‌گلدار، کلاه نقره‌ای و نقره‌دوزی شده و پیراهن زنانه به رنگ‌های سبز و قرمز یا آبی است.

وی با بیان اینکه مردم روستای چنشت به ویژه زنان و دختران اغلب از پوشاک محلی و سنتی استفاده می‌کنند، گفت: دختران چنشتی از لباس‌های بلندی مانند دامن پاچین‌دار، قبای بلند، روسری و سربند و شلیته‌های خراسانی استفاده می‌کنند.

عربی ادامه داد: تنوع رنگ در لباس‌های محلی مردم روستا جلوه خاصی به آنها می‌بخشد به طوری که به روستا لقب سرزمین رنگ‌ها داده‌اند.

صنایع دستی روستای چنشت

وی با اشاره به اینکه روستای چنشت نسبت به سایر روستاهای خراسان‌جنوبی، کمتر دچار تحولات و تغییرات فرهنگی شده و فرهنگ روستایی آن محفوظ مانده است، افزود: مهم‌ترین صنایع‌دستی روستای چنشت، شامل انواع فرش‌های دست‌باف، قالیچه‌های کوچک و گلیم‌های زیبا، ریسندگی، گیوه‌دوزی، سبدبافی، زیلوبافی و جاجیم‌بافی است که به مرور زمان به شدت کاهش یافته است.

سوغات روستای چنشت

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی، تاکید کرد: سوغاتی‌های معروف روستای چنشت عبارتند از زعفران، کشک محلی، زرشک، گردو و بادام خشک، میوه‌های خشک، قالیچه‌های بسیار کوچک و نوعی گبه نیز از دیگر سوغاتی‌های این روستا است.

وی ادامه داد: از غذاهای رایج و لذیذ این روستا می‌توان به انواع آش‌ها، آبگوشت‌های محلی، اشکنه و کشک محلی اشاره کرد.

پایان عملیات اجرایی طرح گردشگری روستای چنشت در سال مالی93

عربی تصریح کرد: از محل اعتبارات تملک دارایی‌های سرمایه‌ای استانی پارسال عملیات اجرایی طرح گردشگری روستای چنشت در سال مالی93 به پایان رسید.

وی خاطرنشان کرد: جهت اجرای طرح گردشگری روستای چنشت مبلغ 150میلیون ریال اعتبار مصوب شده بود.

معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی و گردشگری خراسان‌جنوبی، یادآور شد: شرح عملیات این طرح شامل محوطه‌سازی، سنگ‌فرش، اجرای آلاچیق و اجرای دیوار محوطه اطراف مزار سیدحامد علوی بوده و این طرح در اسفندماه 93 به اتمام رسید.

نوشته روستای چنشت به لحاظ پوشش محلی به سرزمین رنگ‌های ایران معروف است اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

«کرفتو» در زبان کردی به معنی غار آفتاب است؛ بزرگترین غار دست‌کَند ایران، با 750 متر طول اکتشاف‌شده و تعداد زیادی دهلیزهای کشف‌نشده در استان کردستان بین سقز و دیوان‌دره قرار دارد.

خود غار این طور که زمین‌شناسان می‌گویند ‌متعلق به دوره‌های میانی حیات زمین است که بعد از عقب رفتن آب‌ها، از زیر دریا بیرون آمده و تحقیقات نشان می‌دهد که در دوره پیش از تاریخ، محل سکونت انسان‌های اولیه بوده است.

اگر برای دیدن دست‌نگاره‌های بشر اولیه هیجان‌زده می‌شوید لازم نیست تا اسپانیا و فرانسه بروید؛ غار کرفتو تعدادی از این نگاره‌های باستانی را به صورت حجاری روی دیوارهای خود دارد؛ نقش‌هایی از گوزن و حیوان‌های ناشناخته دیگر.

کرفتو - غار آفتاب

به غیر از این غار، کرفتو در دوره‌های مختلف کاربردهای جالب دیگری هم داشته است. باستان‌شناسان می‌گویند این غار در دوره‌ای از تاریخ ایران استفاده‌ای به عنوان معبد داشته است. میتراپرستان که قبل از سلطه حکومت زرتشتی بر سرتاسر کشور آزادانه در فلات ایران زندگی می‌کردند، غار کرفتو را به عنوان یکی از عبادتگاه‌های خودشان انتخاب کرده بودند. بعدها وقتی دین زرتشت در سایه حکومت هخامنشی گسترش پیدا کرد،‌ پیروان میترا که مورد قبول نبودند، برای حفظ معبدشان از گزند و حمله، آنها را در پشت سنگچین‌های منظمی پنهان کردند تا حفظش کنند.

در دوره‌های بعدی، این غار موارد استفاده دیگری هم پیدا کرد. ساخت «گور دخمه» که شکل رایج برای دفن مردگان در دوره‌های هخامنشی بوده است،‌ غار کرفتو را به گورستان تبدیل کرد؛ جایی که در آن سالن‌های مختلف به عنوان پیشخوان، ‌نمازخانه و اتاقی که اجساد را در آن قرار داده بودند وجود داشته است.

در سال‌های سلسله سلوکیان ‌که اصالتاً یونانی‌تبار بوده‌اند،‌ غار کرفتو همچنان به صورت یک مقبره باقی مانده است. در ورودی یکی از اتاق‌های این غار که در طبقه سوم آن قرار دارد، نوشته‌ای ‌به زبان یونانی روی سنگ کنده شده که می‌گوید: «در این مکان هراکلیس خفته است»؛ نشانه‌ای از اینکه از گور دخمه‌ها حتی دوره سلوکیان نیز استفاده می‌شد.

این احتمال وجود دارد که غار در دوره ساسانیان هم همچنان به همان صورت گور دخمه مورد استفاده بوده است.

بعد از ورود اعراب به ایران،‌ موارد استفاده غار آفتاب باز هم تنوع بیشتری یافت. ‌این بار نه به‌عنوان زیارتگاه یا مقربه بلکه محلی برای زندگی انسان‌ها ؛ جایی که احتمالا در سده چهارم هجری هنوز هم انسان‌ها با حیوانات اهلی و گله‌های بز و گوسفندشان در آن زندگی می‌کردند یا برای در امان ماندن از بلاهای طبیعی به آن پناه می‌بردند.‌ در سنگ‌های سازنده سالن‌های بزرگ غار هنوز هم کنده‌کاری‌هایی را که برای بستن مهار حیوانات از آن‌ها استفاده شده می‌توان دید.

کرفتو از معدود غارهای طبقاتی دنیاست. در بالکن‌های آن برای جلوگیری از سقوط، نرده‌های چوبی گذاشته‌اند

غار کرفتو اولین‌بار توسط یک باستان‌شناس روس‌تبار مورد بررسی سطحی قرار گرفت. ‌دست‌نوشته او بر سنگ یکی از دیوارهای غار نشان‌دهنده زمان حضور او در کرفتو است. غار کرفتو در سال 1818 میلادی توسط سِر «رابرت کرپورتر» بازدید و کتیبه آن خوانده شد. در سال 1838 میلادی «هنری اولینسون» از غار بازدید کرد و آنچه را به وسیله کرپورتر از کتیبه خوانده شده بود، اصلاح کرد. 1963 دوباره گذار یک باستان‌شناس خارجی به کرفتو افتاد، ‌سر «اورل اشتین‌» ‌به همراه یک دستیار ایرانی تلاش کردند نقشه غار را تهیه کنند و به موفقیت‌هایی هم دست یافتند؛ هرچند نقشه‌ای که توسط آن‌ها طراحی شده، کامل نیست.

دست‌نوشته و طرح‌های مختلفی روی سنگ‌های غار کرفتو وجود دارد که بعد از گذشت زمان ارزش تاریخی پیدا کرده است. ‌احتمالا یکی از انگیزه‌های مردمی که این روزها با سنگ و سوهان و انواع و اقسام رنگ به جان بافت طبیعی و دست‌ساز غار می‌افتند تا روی آن یادگاری‌هایی از حضورشان در این محوطه باستانی بگذارند همین حس جاودان شده است!

یکی از این دست‌نوشته‌ها که ارزش تاریخی پیدا کرده، یادگاری چند نفر از بازدیدکنندگان غار است که آن‌گونه که خود نگاشته‌اند در «سال 2537 شاهنشاهی» به این غار رفته بودند و نوشته‌شان هنوز هم روی سنگ‌های غار توی چشم می‌زند.

علاوه بر قسمت‌های «دست‌کن» غار که طی سال‌ها مردمان دوره‌های مختلف ایران از آن استفاده‌های متفاوت کرده‌اند، غار آفتاب ساکنان دیگری هم دارد. ‌بعد از گذشتن از یکی از دالان‌های این غار، تازه دهلیزها و تالارهای طبیعی آن آغاز می‌شود که سقفشان از جنس آهک است ‌و کفشان به عمق بیش از دو متر تماماً از مدفوع خفاش‌های ساکن غار پوشیده شده است‌.

قسمت دست‌کند غار کرفتو دهلیزها و پنجره‌هایی دارد که برای رفت و آمد و استفاده از نور آفتاب ایجاد شده است

حتی این تالارها که دسترسی به آن‌ها دشوار است،‌ حضور در آن‌ها نفس کشیدن را سخت می‌کند و گاهی باید راهروهای آن را به خمیده و روی زانوها طی کرد هم از قلم یادگاری‌نویسان در امان نبوده است؛ از دوستانی که دو نفره با هم به غار آمده‌اند گرفته تا اردوهای مدرسه‌ای، هرکس به سهم خودش دیواره سپید آهکی را مورد عنایت قرار داده است!

برق‌کشی در 70 متر اولیه غار انجام شده، اما لامپ‌های زرد و نامناسب با کج‌سلیقگی در غار کار گذاشته شده‌اند.‌ نور آنها در برخی مواقع به دلیل گرمای زیادی که ایجاد می‌کند به بدنه غار آسیب زده و گاهی انرژی لازم را برای رشد قارچ و جلبک‌هایی که به خرابی بافت غار می‌انجامد، ‌فراهم کرده است.

بعد از آخرین تالاری که با نور این لامپ‌ها روشن شده، غار همچنان ادامه دارد، اما اکتشاف در آن انجام نشده؛ چراکه دسترسی به این قسمت غار بسیار سخت‌تر است ‌و به تجهیزات و صرف هزینه نیاز دارد.

برای ورود به این غار باید بلیط بسیار ارزان‌قیمتی تهیه شود و در اغلب مواقع بازدیدکننده‌ها راهنمایی ندارند که برایشان توضیح بدهد ارزش کرفتو چیست و باید مراقب باشند که بیش از این به غار آسیب وارد نشود.

میراث فرهنگی منطقه «زیویه» در تلاش است تا هزینه‌های مربوط به نگهداری و بهبود وضعیت غار را فراهم کند. تلاش برای انجام اکتشاف‌های جدید در غار، ‌تهیه نقشه غار و آماده کردن زیرساخت‌ها برا ی معرفی این غار به گردشگران و علاقه‌مندان، در جریان است؛ ‌با این حال، برخی آسیب‌های جبران‌ناپذیر هم به این اثر باستانی وارد شده که پول نمی‌تواند آن‌ها را جبران کند.

ایسنا - فاطمه کریمخان

نوشته بزرگترین غار دست‌کَند ایران، با 750 متر طول در استان کردستان اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

با ارتفاع 51 متر بزرگترین آبشار استان مازندران و دومین آبشار بلند ایران است. تا گردشگران به پایش می‌رسند، زیر آب می‌روند تا گرمای پیاده‌روی را از تن‌شان درآوردند، اما آب آنقدر سرد است که بعد از کمی مقاومت و گرفتن عکس سلفی به آفتاب پناه می‌برند.

به گزارش خبرنگار گردشگری ایسنا، آبشار شاهاندشت در 80 کیلومتری جاده هراز از راه آمل به تهران در منطقه لاریجان و در سمت چپ جاده قرار گرفته است. منطقه ییلاقی خوش آب و هوای «شونا دشت»، «شونه دشت» و بالاخره «شاهاندشت» بر فراز ارتفاعات البرز قرار گرفته است.

می‌گویند شاهاندشت با ارتفاع 51 متر بزرگترین آبشار استان مازندران و دومین آبشار بلند ایران از نظر ارتفاع است. مسیر فرعی شاهاندشت از جاده هراز خاکی است و بسیاری از تورهای گردشگری، طبیعت این منطقه را برای تفریح یک روزه انتخاب می‌کنند. درختان گردوی این منطقه ریشه‌هایی محکم و تنیده در خاک دارند و بارشان زیاد است.

وقتی پایتان را داخل روستا می‌گذارید، آثار ساخت و ساز با سرعت بالا را به راحتی می‌بینید. نخاله‌های ساختمانی و زباله‌ها بارها در مسیر دیده می‌شوند. به نظر می‌رسد ویروس آپارتمان‌سازی به شدت «روستاگیر» شده است. در برخی از موارد ریشه درختان درهم تنیده را قطع کرده‌اند تا کار راحت‌تر پیش برود، بی‌آنکه متوجه شوند روستای بدون درخت هیچ مفهومی ندارد!

از ابتدای روستا تا آبشار شاهاندشت را باید 45 دقیقه پیاده‌روی کنید. مسیر هیچ تابلوی راهنمایی ندارد و گاهی روی دیوار فلشی با رنگ قرمز کشیده‌اند و در برخی از موارد هم اگر شانس بیاورید و کسی را در روستا ببینید می‌توانید درباره ادامه مسیر سوال کنید تا با یک منظره زیبا روبرو شوید و از طبیعت انرژی بگیرید.

در طول مسیر تنها یک سفره خانه سنتی وجود دارد که تخت‌هایی برای رفع خستگی دارد و قلیان، چای، بستنی و نوشیدنی سرو می‌کند. نگرانی پول نقد را هم نداشته باشید چون این سفره‌خانه مجهز به دستگاه کارت خوان است. در طول مسیر مشکل آنتن دهی تلفن همراه هم ندارید.

آبشار شاهاندشت

زیبایی آبشار شاهاندشت توصیف‌پذیر نیست، اما زباله‌هایی که گردشگران در طول مسیر ریخته‌اند چشم را آزار می‌دهد.

آب آبشار بسیار سرد است و باد آن را به هر طرف پرت می‌کند و اگر بخواهید با فاصله زیاد از کنارش رد شوید باز هم تنه‌تان به قطرات آب می‌خورد.

صاحب سفره‌خانه سنتی به خبرنگار ایسنا می‌گوید: مردم روستا تنها در فصل تابستان از تهران و آمل می‌آیند و از اوایل پاییز روستا خالی از سکنه می‌شود و تنها نگهبان در روستا باقی می‌ماند. آنقدر زمستان‌های این منطقه سرد است و برف می‌بارد که تنها کوهنوردان حرفه‌ای به اینجا می‌آیند. گردو، شاهتوت و سیب عمده محصولات روستاست که به گردشگران هم فروخته می‌شود.

با توجه به اینکه شاهاندشت منطقه گردشگری به حساب می‌آید، اما به نظر می‌رسد روستاییان سرگرم ساخت و ساز هستند و مسئولان گردشگری هم چندان به توسعه پایدار در این منطقه اهمیت نمی‌دهند و یا برای حفاظت از آن اقدام نمی‌کنند.

نوشته با ارتفاع 51 متر بزرگترین آبشار استان مازندران و دومین آبشار بلند ایران اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته ۱۰ مکان عجیب و افسانه‌ای اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته شاید عمده مردم استان همدان را فقط به نام ابوعلی سینا یا غار علیصدر آن بشناسند اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.