مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی چهارمحال و بختیاری گفت: روستای «یاسه چای» با قدمتی حدود 400 سال به عنوان یکی از مکان‌های تاریخی و گردشگری این استان محسوب می‌شود.

بهمن عسگری در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری ایسنا منطقه چهارمحال و بختیاری، با بیان اینکه 12 روستای هدف گردشگری در این استان وجود دارد، افزود: «یاسه چای» به دلیل بافت ویژه در شهرستان سامان، «سرآقاسید» به دلیل بافت ارزشمند تاریخی در شهرستان کوهرنگ، «آتشگاه» به دلیل وجود آبشار زیبا در شهرستان لردگان و «دزک» در شهرستان کیار علاوه بر قرار داشتن قلعه امیر مفخم بختیاری در آن، بدان دلیل که دهخدا در زمان اقامت در این روستا شروع به نگارش لغت‌نامه کرد از جمله روستاهای شاخص استان چهارمحال و بختیاری هستند.

وی روستای بدون کوچه «یاسه چای» را شاخص‌ترین روستای استان دانست و اظهارکرد: روستای کوهستانی «یاسه چای» از توابع بخش سامان شهرستان شهرکرد، درنگاه نخست فاقد هر گونه خیابان و معبر است، طاق‎های ضربی و چشمه‎ای، دالان‏‌های تاریک اصلی و فرعی، فضای کالبدی و معماری خاص منازل، ویژگی منحصر بفرد این روستاست.

عسگری خاطرنشان کرد: این روستا هیچ کوچه‎ای ندارد و مردم این روستا از طریق چهار دالان سرپوشیده که در همه خانه‌های روستا به داخل آنها باز می‌شود رفت و آمد می‌کنند.

وی افزود: کمبود زمین برای ساخت مسکن و ناامنی در گذشته سبب ساخت خانه‌های روستای یاسه چای به این سبک معماری شد.

به گفته وی، یاسه چای یک کلمه مرکب در زبان ترکی است که یاسو به معنی پهن و چای به معنی رودخانه است.

نوشته «یاسه چای» شاخص‌ترین روستای استان چهارمحال و بختیاری اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

اصفهان – خبرگزاری مهر: استاندار اصفهان گفت: اصفهان مصداق بارز و راستین جلوه های میراث فرهنگی ناملموس ایران زمین است.

نوشته اصفهان مهد تمدن، فرهنگ، ادب، معنویت، تاریخ و خلاقیت اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

رئیس ستاد سلامت دریای شهرستان رشت گفت: توسعه و بازسازی اقامتگاه‌های میهمانان، ساخت و تعمیر سرویس‌های بهداشتی و توسعه امکانات ورزشی از مهمترین اقدامات صورت گرفته در طرحهای سالم سازی دریا طی سال جاری بوده است.

سید عیسی مهدوی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری ایسنا، منطقه گیلان، اظهار کرد: پس از بازدید استاندار از سواحل و طرحهای سالمسازی شهرستان رشت، در روزهای پایانی خرداد به دستور ایشان اقدامات مهمی در بخش‌های عمرانی و رفاهی برای گردشگران در نظر گرفته شد که مهمترین آنها توسعه و بازسازی اقامتگاه‌های میهمانان، ساخت و تعمیر سرویس‌های بهداشتی و توسعه امکانات ورزشی بوده است.

وی خاطرنشان کرد: برای اولین‌بار در برخی طرح‌های شنا، کمدهایی برای حفظ اشیاء شناگران تهیه شد و در طرحهای مروارید خزر و امین آباد نیز تعدادی صندلی‌های آفتابگیر و آلاچیق‌های طرح چوب جاگذاری شد.

مهدوی با بیان اینکه تمامی گردشگران ورودی به طرحهای سالمسازی شهرستان رشت در طول تابستان بیمه حوادث بوده‌اند، ادامه داد: برای ستاد سلامت دریای شهرستان بیش از 30 میلیون تومان در غالب حق بیمه تعهد ایجاد شده است که در صورت بروز حادثه، شرکت بیمه‌گر باید به تعهدات خود نسبت به فرد آسیب دیده عمل کند.

وی از افزایش 5 طرح ساحلی در سال‌جاری خبر داد و افزود: در سال گذشته تنها 9 طرح شنا دایر بوده است. طرح سالمسازی مروارید خزر شهرستان رشت در سال‌جاری از سوم خرداد به جهت پوشش تعطیلات زودهنگام تابستانی فعالیت خود را آغاز کرد.

مهدوی از افزایش واحدهای اقامتی در سواحل خبر داد و افزود: 13 واحد اقامتی دوخوابه در ساحل مروارید در حال ساخت است که بیش از 90 درصد کار آن تاکنون انجام شده است.

وی خاطرنشان کرد: جلسات ستاد سلامت دریا، فروردین ماه بعد از پایان سفرهای نوروزی برگزار شد و پس از برگزاری جلسات و بازدید میدانی و صدور احکام اعضای ستاد ساماندهی دریا برای اداره‌های عضو شامل فرماندهی انتظامی، سپاه، اورژانس، هلال احمر، اداره ورزش و جوانان و بهداشت، ابلاغ شرح وظایف صادر شد. بالغ بر 500 نفر از نیروهای دستگاه‌های ذکرشده برای ارائه خدمات هرچه بهتر به شهروندان و مسافران تلاش شبانه روزی کردند.

مهدوی ادامه داد: بیش از 55 نقطه خطرآفرین در سواحل شهرستان، شناسایی و با کمک 100 نفر از مراقبان دریا که غالبا افراد بومی روستاها بودند مورد نظارت کامل قرار گرفت.

وی اضافه کرد: در بحث آموزش از وجود جوانان روستاهای ساحلی استفاده شد و 20 نفر از 120 نفر از جوانان روستاها پس از گذراندن دوره‌های آموزشی که در ساحل مروارید برگزار شد موفق به دریافت کارت نجات غریق شدند.

رئیس ستاد سلامت دریای رشت به بازدید و نظارت مستمر اعضاء ستاد سلامت دریا از سواحل اشاره کرد و افزود: در راستای کاهش غریق اقدامات موثری صورت گرفت که مهمترین آنان دادن آموزش های لازم، درگیرکردن بخشداران و دهیاران روستاهای ساحلی به عنوان عضو ستاد سلامت و در نتیجه کاهش 70 درصدی آمار غرق شدگان در سال‌جاری در مقایسه با سالهای 91 و92 بوده است.

وی به آمار غرق شدگان شهرستان رشت طی سالهای 91 تا 93 اشاره کرد و گفت: در تابستان سال 91، 19نفر غریق، در تابستان سال 92 ،6 نفر غریق و در تابستان 93 تنها 2 نفرغریق داشته‌ایم که آنهم در مکانهای خارج از طرح شنا بوده است. این امر نشان از کاهش 70 درصدی غریق در شهرستان رشت دارد.

مهدوی در خصوص اقدامات فرهنگی که در طرح ستاد سلامت دریا صورت گرفت، بیان کرد: تلاش کردیم با پربار کردن بخش‌های فرهنگی سواحل از ناهنجاری‌ها در سواحل بکاهیم. در این راستا اقدام به برپایی نمایشگاه و فروشگاه محصولات فرهنگی، صنایع دستی، برگزاری جنگهای شادی با مضامین برنامه‌های هنری، سرگرم کننده و برپایی نماز جماعت در فضای عمومی طرح‌ها کرده‌ایم.

وی ادامه داد: برای جلوگیری از بروز ناهنجاری‌های اجتماعی بالغ بر 220 نفر از خواهران و برادران نیروی انتظامی، یگان ویژه و نیروهای همیار پلیس پس از گذراندن دوره‌های آموزشی از خرداد تا مهرماه به فعالیت در 22 کیلومتر نوار سواحل شهرستان رشت پرداختند.

مهدوی به استقرار و فعالیت 5 تیم امدادی، 4 دستگاه آمبولانس با حضور امدادگران و پزشک یار شهرستان رشت در سواحل با مشارکت هلال احمر و مرکز فوریتهای پزشکی استان در طرح‌های سالمسازی و سواحل شهرستان رشت اشاره کرد.

فرماندار رشت با اشاره به برگزاری جلسات پسماند با حضور اعضاء کارگروه، بخشداران و دهیاران برای پاکسازی مستمر جاده‌های اصلی و سواحل، افزود: نتیجه این امر جمع آوری هر روزه زباله و انتقال به مرکز جمع آوری زباله سراون بوده است.

وی، پایان فعالیت طرح سالمسازی را 7 مهر اعلام کرد و افزود: امسال طرح‌های ساحلی 7 روز بیشتر از گذشته به کارخود ادامه دادند تا شاهد اتفاق بدی برای گردشگران نباشیم.

نوشته طرحهای سالم سازی شهرستان رشت اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

قزوین آنقدر چسبیده است به تهران و آنقدر سر راه شمال است که هرگز به خودِ این شهر به عنوان جاذبه‌ای برای سفر، فکر نمی‌شود. اگرچه همه جاذبه‌های این شهر را در یک روز نمی‌توان دید اما شاید سفرنامه کوتاه خبرنگار ایسنا از این شهر بتواند انگیزه‌ای شود برای سفرهای مفصل به این شهر:

از تهران ساعت 9 بیرون می‌زنیم، با توقفی که در کرج برای پیوستن دوستان دیگر می‎کنیم، ساعت 11 به ابتدای شهر و میدان «مینو در» می‌رسیم، گویا در گذشته به خود شهر قزوین هم «مینو در» می‌گفته‌اند.

شلوغی شهر از میدان شهید بابایی شروع می‌شود. خلبان ماهری که در جنگ شهید شده است. بعد بلوار پر درختی را ادامه می‌دهیم و از بافتی سنتی که پر از مغازه‌های عتیقه‌فروشی و شمعدان‌های رنگارنگ و چراغ‌های قدیمی است می‌گذریم و به «حمام قجر» می‌رسیم.

حمام قجر قدیمی‌ترین حمام قزوین است که در دوران صفوی و شاه عباس ساخته شده و اکنون در فهرست آثار ملی ثبت شده و موزه مردم شناسی است. مجسمه‌هایی از اقوام مختلف قزوین چون ترک‌ها، تات‌ها و کردها در حال کار و زندگی را در سربینه حمام گذاشته‌اند. حمام کاشی‌های آبی، دالان‌های تو در تو و حوض و حوضچه‌های بسیار دارد.

حق داشته‌اند قدیمی‌ها که اینقدر زندگی‌شان پُر بوده است از فکر اجنه و آل و موجودات ماوراء‌الطبیعه، هر کسی صبح زود داخل دالان‌های این حمام راه می‌رفته، بی‌گمان حضور کمرنگ موجودی عجیب و غریب را هم حس می‌کرده است.

بعد از حمام قجر به «خانه امینی‌ها» رفتیم. خانه‌ای قاجاری که اکنون وقف و حسینیه شده است. درِ حسینیه بسته بود و بعد از در زدن‌های بسیار، پسر کم سنی در را باز کرد که گویا سرایدار خانه بود و راهنمای ما شد. 20 دقیقه وقت داشتیم از خانه و زیرزمین دیدن کنیم. این خانه قبلا 14 حیاط داشته و از شرق به غرب امتداد داشته است، اما بخشی از خانه به خاطر خیابان‌کشی خراب می‌شود و اکنون تنها بخشی از این خانه‌ی اعیانی باقی مانده است. خانه، سه تالار دارد که موازی یکدیگر‌ند و با ارسی‌های رنگارنگ از هم جدا شده‌اند که با بالا بردن ارسی‌ها، تالار ها یکی می‌شود. خانه فرش‌های بسیار زیبایی هم داشته که اکنون دیگر نیستند. شاه‌نشین اصلی، ارسی بسیار زیبایی دارد که از بیرون با پلاستیک پوشیده شده است و راهنما می‌گوید؛ آسیب‌های فراوان دیده است و برای تعمیراتش هزینه‌ای زیاد نیاز است که نه میراث فرهنگی پولی دارد و نه بازماندگان خانه‌ی وقفی.

خانه زیرزمینی هم دارد که تو در تو است و تالارهای تابستانه و حوضی در میان دارد. در امتداد زیر زمین دالانی با سقف کوتاه کشیده شده که محل گذر خدمتکاران خانه بود تا بدون گذشتن از میان تالار به امورات خانه برسند. چشم که می‌بندم خانه جان می‌گیرد با ارباب و خدمتکاران و زنان احتمالی ارباب و میهمانان و بچه‌ها و اسب‌ها.

به دوربین لبخند می‌زنیم و خانه را تنها می‌گذاریم تا قیلوله‎ای کند در آفتاب کم جان و دلپذیر پاییزی.

انگار ما تنها مسافران این پنج‌شنبه‌ی قزوینیم و برای دیدن بقیه‌ی مکان‌های تاریخی باید با میراث فرهنگی هماهنگ کنیم و همراه با راهنما به دیدن آن‌ها برویم، بنابراین برای ساعت یک و نیم بعدازظهر در میدانی با راهنما قرار می‌گذاریم و چون بسیار گرسنه‌ایم به شوق خوردن «قیمه نثار» به «رستوران اقبالی» می‌رویم در خیابان طالقانی نزدیک سه راه خیام.

رستورانی که در طبقه‌ی دوم است و پنجره‎‌های مشرف به خیابان دارد. کنار پنجره می‌نشینم و با اینکه می‌دانم گزینه نهایی، قیمه نثار است، فهرست غذاها را زیر و بالا می‌کنم و قیمه نثار با ماست چکیده سفارش می‌دهم. قیمه نثار خیلی خوب است، بوی زعفران و تردی گوشت این غذا مست‌کننده است.

قیمه نثار پلوی سفید است با گوشت‌هایی قیمه شده که با رب گوجه و چاشنی پخته شده و لایه لایه بین پلو قرار گرفته و روی پلو با خلال بادام و پسته و پوست پرتغال و زرشک و برنج زعفرانی پوشیده شده است.

سپس با خانم راهنما همراه می‌شویم. مقصد بعدی «عمارت چهلستون» است. چهلستونی کوچک‌تر اما قدیمی‌تر از چهلستون اصفهان که به دست شاه طهماسب صفوی ساخته شده و دو طبقه دارد. دور تا دور دیوارهای طبقه اول را نقاشی‌هایی متعلق به سه دوره پوشانده که البته بخشی از آن‌ها پاک شده است. طبقه دوم ارسی‌هایی در دو سو دارد و از شیشه‌های رنگی آن می‌توان خیابان‌های اطراف را دید. این طبقه موزه خوشنویسی است و نمونه‌هایی از خط خطاطان بنام قزوین در آن موجود است.

راهی کلیسای کوچک «کانتور» می‌شویم. کوچک‌ترین کلیسای ایران که در جنگ جهانی دوم به دست روس‌ها ساخته شده است. کسی در کلیسا نیست، دور حیاط کلیسا نرده‌های آهنی کوتاه کشیده شده است که براحتی می‌توان وارد حیاط آن شد. از چیزی که فکر می‌کردم کوچک‌تر است و نگران کلیسا می‌شوم که با دیوارهای آجری کمی سرخ شبیه خانه‌ی شکلاتی‌ها نسل و گرتل، تنها و بدون محافظ در گوشه‌ای از شهر رها شده است.

کلیسای ارتدوکسی کانتور سه هال کوچک دارد. یکی تالار اصلی است که محرابی رو به شرق دارد و 10 تا 12 نفر در آن، جا می‌شوند و هال دیگر اتاقک آماده شدن کشیش است و هال سوم محل اعتراف است. بالای در ورودی، صلیبی است که خطی کج پایین آن کشیده شده و این خط صلیب کلیسای ارتدوکس کانتور را از کلیساهای کاتولیک متمایز می‌کند.

مقصد بعدی «آب‌انبار سردار بزرگ» است. بزرگ‌ترین آب‌انبار تک گنبدی ایران که از سوی دو برادر سردار قاجاری ساخته شده است که گویا نذر می‌کنند که اگر در جنگ پیروز شوند، سرداری بسازند و بعد از پیروزی «آب انبار سردار بزرگ»، «آب انبار سردار کوچک» و مدرسه‌ای در قزوین می‌سازند.

خانم راهنما در آهنی بزرگ را باز می‌کند و تند از پله‌های طولانی و بلند «آب انبار سردار بزرگ» پایین می‌دوم. وسط راه سکوت آب انبار و تاریکی‌اش می‌ترساندم. چه ابهتی دارد!

آب انبار تا سال‌های آغازین دهه 50 استفاده می‌شده است و حالا که دیگر آبی در آن نیست، دری به مخزن آن گشوده شده است که از آن وارد مخزن می‌شویم. 28 متر ارتفاع زمین تا گنبد است، دو ورودی هم در بالا دارد که یکی برای هدایت آب و پر کردن مخزن است و از دیگری نیز چند نفر هر سال با طناب وارد آب انبار می‌شده‌اند و آن را تمیز می‎کرده‌اند، لجن‌ها با سطل خارج می‌شده و آب انبار برای آبگیری آماده می‌شده است.

از دیوار به سوی پله‌ها هم لوله‌هایی مارپیچ ایجاد شده که آب با شدت دیوار را خراب نکند. مردم با سطل دلو به آب انبار می‌آمده‌اند و آب روزانه خود را می‌برده‌اند.

روانه‌ی «مسجد جامع» قزوین می‌شویم در خیابان سپه، خیابانی که سنگفرش است و ماشین‌ها را مجبور می‌کند وقت گذر کردن، کمی تعلل کنند و سری به اطراف بچرخانند و بناهای پیر را ببینند، سلامی کنند و بعد رد شوند.

خانم راهنما می‌گوید؛ اینجا اولین خیابان طراحی شده‌ی ایران است، این خیابان را شاه طهماسب می‌سازد و به نام محله‌ای در هرات، نام «خاص» خیابان را بر آن می‌گذارد، اما بعد خیابان، نامی «عامی» می‌شود برای تمام مسیرهایی این‌چنینی در ایران.

مسجد جامع، مسجدی کهن، بزرگ و استوار است که آن را مسجد جامع عتیق و کبیر هم می‌خوانند که روی بنای یک آتشکده‌ی ساسانی و به فرمان هارون‌الرشید ساخته شده است. در دوره‌های بعدی هم بخش‌هایی به آن اضافه شده است. حیاطی بزرگ، چندین سرا و گنبد کاشی‌کاری شده و دو مناره‌ی بلند دارد که یکی از آن‌ها همین تازگی‌ها در آتش سوخت. منبت‌های چوبی مناره در گرمای آتش جمع شده است و دل آدم را ریش می‌کند. بعدازظهر است و مسجد خلوت، می‌نشینیم در آفتاب کم رمق، گرم می‌شویم و عکسی می‌گیریم و مسجد بزرگ را با حال و هوای معنوی‌اش تنها می‌گذاریم و ‌می‌رویم.

مقصد بعدی خیابان ملک‌آباد و «آرامگاه حمدالله مستوفی» است، به قول قزوینی‌ها «گنبر دراز». حمدالله مستوفی شاعر، نویسنده و مورخ قرن هشتم است که هم در دیوان ایلخانان بوده است و از او سه کتاب بر جای مانده است. آرامگاه او در حیاطی کوچک است میان خانه‌ها، گنبدی بلند و رو به آسمان که پیش‌تر تنها از آجر بوده با مهرهایی ایلخانی بر آن.

اما بعدها گنبد آن کاشی شده است و آب انبار و خانه‌ای سرایداری به آن اضافه شده است. محل دفن، سردابی زیر بنا است که دریچه‌ای برای وارد شدن دارد که به دلیل کوچکی، آن را بسته‌اند و نمی‌شود واردش شد.

آرامگاه را با آرامش بسیارش رها می‌کنیم. حسابی خسته‌ایم و رمق ادامه دادن نداریم. شهر «ترین‌ها» هم پر است از مکان‌های دیدنی، به طرف بازار می‌رویم. در سرای سعدالسلطنه، در بخش مرمت شده و زیبایش کافه قهوه‌خانه‌ی کوچکی است به نام «نگار السلطنه» به سبک پهلوی با صندلی‌های لهستانی و میزهای گرد.

به پیشنهاد صاحب کافه، دم‌نوش دلارام با کیک خانگی می‌خوریم. دم کرده‌ی گل‌گاو زبان، تخم گشنیز، گل محمدی و برگ ورون است. عطری دلپذیر دارد و با نبات برای رفع خستگی عالی است. ورون گیاهی با بویی شبیه لیمو است.

بعد از استراحت، برای گشت زدن در بازار می‌رویم، آفتاب دارد می‌رود و هوا دیگر کمی سرد شده است. بازار قزوین هزار ساله است و البته در دوره صفوی توسعه پیدا کرده است، بازار قزوین خیلی جادویی جلوه می‌کند، در سیاه روشن غروب سورئال است و می‌توان در هر دالانش گم شد، به زمانی دیگر رفت و یا دریچه‌ای به دنیایی که دیگر نیست، یافت.

کاروانسراهای بزرگ، پیرمردهای کوچک و زنان چادری و دست‌های پرخرید، نقش فرش‌ها، ضربِ دست دو آهنگری که بر آهن داغ با نظم می‌کوبند، کاروان‌سراهای خاموش و درحال خراب و قابلمه‌های مسی و پرنده‌های در قفس را می‌شود در این بازار کنار هم دید و از هر صحنه‌اش لذت برد.

بازار قزوین خیلی بزرگ است که برای دیدن آن باید زمان زیادی صرف کرد، علاوه‌بر آن قزوین جاهای دیدنی دیگری هم دارد که نمی‌شود آن‌ها را یکروزه دید. ما هم سفرمان را یک‌روزه طراحی کرده‌ایم، بنابراین بعد از خرید شیرینی‌های متنوع و خوشمزه قزوین، دیدن دیگر بخش‌های این شهر تاریخی را به روز دیگری می‌سپاریم و به تهران برمی‌گردیم. اتوبان خلوت است و کمتر از 2 ساعت در راه هستیم تا برج آزادی را از دور ببینیم.

گزارش از آزاده شمس، خبرنگار ایسنا

نوشته شهری که بیشترین آثار ثبت شده‌ی ملی را در خود جای داده است اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

زندان هارون الرشید یا آتشکده 1100 ساله در میان نخاله های ساختمانی حریم شهر تهران هنوز سالم مانده است آن طور که شهردار منطقه 15 اعلام کرد قرار است این بنای تاریخی به همراه کوه بی بی شهربانو و پارک خجیر به عنوان تفرجگاه مورد استفاده قرار گیرد.

نوشته زندان هارون الرشید یا آتشکده 1100 ساله در میان نخاله های ساختمانی حریم شهر تهران اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

ایلام – خبرگزاری مهر: شهرستان دره شهر از توابع استان ایلام به دلیل داشتن آثار متعدد تاریخی به خصوص آثار به جا مانده از دروه ساسانی یکی از مناطق مهم تاریخی و تمدن خیز کشور است که به دلیل عدم توجه به فراهم کردن زیرساخت ها به ویژه در بخش امکانات ناشناخته مانده است.

نوشته دره شهر از توابع استان ایلام، یکی از مناطق مهم تاریخی و تمدن خیز اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

اگر تا حالا فکر می‌کردید پاییز فصلی غم‌انگیز و دلگیر است، بعد از خواندن این گزارش نظرتان عوض خواهد شد.

به گزارش خبرگزاری ایسنا، جدا از تصاویر زیبایی حاصل از همسرایی شاعرانه‌ی برگ‌های سرخ و طلایی و نارنجی‌رنگ پاییزی که شاید در هر جنگلی یافت شود، مناطقی از دنیا هستند که در فصل سوم سال هم حال و هوای تابستانی و دلنشینی را به گردشگران ارائه می‌کنند. در این گزارش شش مقصد پاییزی را به گردشگران خوش‌ذوق معرفی می‌کنیم:

رودخانه‌های «ماسوریا» شمال‌شرق لهستان

«ماسوریا» منطقه‌ای شامل 2000 دریاچه و جزیره جنگلی در فاصله 170 مایلی ورشو است. شبکه‌ای از رودخانه‌ها و کانال‌ها به شما اجازه می‌دهند با قایق یا کایاک در پیچ و خم این ناحیه سفری هیجان‌انگیز را تجربه کنید. تابستان «ماسوریا» گرم است و زمستان در این منطقه خیلی زود از راه می‌رسد. بنابراین بهترین زمان برای سفر به جنگل‌های «آگوستو» و قایق‌سواری در دریاچه‌های این ناحیه ماه اکتبر است. شهرها و روستای اطراف آن نیز برای گردشگرانی که به مکان‌های تاریخی علاقه دارند، خالی از جاذبه نیست. قلعه‌های «تیوتونیک»، کلیسای باروک و انبارهای بزرگی متعلق به دوران جنگ جهانی دوم از جمله جاذبه‌های تاریخی این منطقه هستند.

نوشته شش مقصد پاییزی برای گردشگران خوش‌ذوق اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

با این که فضای ناآرام خاورمیانه بسیاری از گردشگران را از سفر به این منطقه بازمی‌دارد‌، آمارها نشان می‌دهد ترکیه همچنان طرفداران خودش را به عنوان یکی از مقاصد اصلی گردشگری جهان حفظ کرده است.

به گزارش خبرگزاری ایسنا فضای نابسامان سیاسی خاورمیانه تاثیر منفی بسزایی روی تعداد مسافرانی داشته که کشورهای منطقه را به عنوان مقصد خود انتخاب می‌کنند؛ اما به نظر می‌رسد این حساب و کتاب‌ها در مورد ترکیه چندان درست از آب درنیامده است!

طبق آمارها، تا پایان سال جاری میلادی 42 میلیون گردشگر راهی ترکیه خواهند شد. این رقم نسبت به 10 میلیون گردشگری که در سال 2000 به ترکیه رفتند، رشد چشمگیری را نشان می‌دهد. اکثر گردشگران ترکیه‌ای از کشورهای عراق‌، ایران، یونان‌، روسیه‌، بلغارستان‌ و انگلیس هستند.

استانبول پایتخت ترکیه، هفتمین مقصد گردشگری جهان است که پیش‌بینی می‌شود امسال 11 میلیون و 600 هزار مسافر را به خود جذب کند. با وجود این که ترکیه تنها هزار مایل با درگیری‌های سیاسی و نظامی فاصله دارد،‌ زیبایی‌های فضای شهری‌، مناظر و معماری کم‌نظیر و امنیت آن گردشگران را برای سفر مجاب می‌کند.

درآمد گردشگری این کشور با 6 درصد رشد تا پایان امسال به 35 میلیارد دلار خواهد رسید. طی ماه جولای پنج میلیون و 214 هزار و 519 گردشگر به ترکیه سفر کردند،‌ این رقم نسبت به همین بازه زمانی در سال 2013 شاهد افزایش 13.5 درصدی بوده است.

نوشته ترکیه همچنان طرفداران خودش را به عنوان یکی از مقاصد اصلی گردشگری جهان حفظ کرده است اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته دوگانه سختکوشی و عافیت‌طلبی در کدام کشورها اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته جشنواره‌ای با موضوع شتر در هند اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

با دیدن و رفتن به یوش، زادگاه نیما یوشیج، به نقش طبیعت در شکل‌گیری تفکر انسان و درک او از هستی و زیبایی می‌توان پی‌برد. آن‌چنان که وقتی زادگاه، روستایی باستانی و پنهان در پناه کوه باشد، گذر از دره‌های کوهستانی پر پیچ و خم یوش را نیز تمثیلی از سرگذشت تاریخ شعر فارسی می‌توان تلقی کرد.

به گزارش ایسنا، هدایت شدن به سفری یک‌روزه به زادگاه مردی که پس از قرن‌ها حضور و ظهور شاعران پرآوازه در هنر ملی و کهن ایرانیان طرحی نو در انداخت، این توانایی را دارد که تمامی دغدغه‌های روزمره‌ات را به کناری بگذاری و با وسوسه‌ی رفتن کنار بیایی.

یوش، زادگاه مردی که توانست پس از گذشت چندین قرن از گفتن «مفتعلن مفتعلن کشت مرا» توسط مولانا، بالاخره سد پرهیبت عبور از برخی معیارهای کهنه‌ی شعر فارسی را بشکند.

این توصیف کلی و کوتاه از مقصد سفر، مخصوصا وقتی بدانی به دیدن زادگاه و آرامگاه چه کسی می‌روی، مسیر را هم به‌اندازه‌ی بهانه‌ی سفر، مهم می‌کند؛ مسیری که می‌دانی نیما حتما در روزگاری دور سپری کرده است.

نمایی از طبیعت منطقه

در این روزگار برای رفتن به روستای یوش و بازدید از خانه و زادگاه نیما، دو راه وجود دارد؛ یکی جاده‌ی هراز و دیگری جاده‌ی چالوس. برای انتخاب هر کدام از این دو مسیر نیز دو راه وجود دارد؛ یعنی این‌که خودت با اتومبیل شخصی اقدام به رفتن کنی یا این‌که بخواهی از خدمات تورهای ایرانگردی استفاده کنی. جاده‌ی چالوس انتخاب ما بود. مسیری کوهستانی که به‌دلیل وجود درختان شاخه آویخته از دو سوی جاده و اشرافش بر رودخانه منتهی به سد این‌روزها کم‌آب کرج، هنوز یکی از زیباترین جاذبه‌های توریستی ایران است.

با رسیدن به کیلومتر 79 جاده‌ی چالوس و عبور از تونل کندوان، در محل معروف به پل زنگوله، جاده‌ی آسفالته‌ی فرعی روستای یوش-بلده در ظلع شرقی جاده ظاهر می‌شود. تا رسیدن به روستا حدود 45 کیلومتر جاده‌ی کوهستانی و پیچ در پیچ با منظره‌ای از درختان سرو و تبریزی و باغ‌های گوناگون میوه در کف دره قرار دارد که جولانگاه نگاه و خیال هر رونده‌ای خواهد شد. مخصوصا در فصل پاییز. در این فصل جاده‌ی یوش به قدری سرشار از رنگ‌های مختلف برگ‌ درختان است و هارمونی رنگ‌ها و طبیعت آنچنان جلوه‌گر، که امکان ندارد هر گذرنده‌ای را برای لحظاتی مسحور زیبایی پرشکوهش نکند و حداقل برای لحظاتی به درنگ وا ندارد.

در مسیر رفتن به یوش مناطق حفاظت‌شده‌ای مثل گلستانک و سیاه‌بیشه به چشم می‌خورند. روستاها با شیروانی‌های رنگ به رنگ و حتی خالی از رنگی مسلط ، قدری بکری منطقه را دستخوش تغییر کرده‌اند. در امتداد جاده و سراسر عمق دره پوشیده از درختان مختلف رنگ به رنگ شده، ردیف صنوبرها تمام ناشدنی‌اند؛ درختانی که در پناه کوهستان گاه آنچنان در کنار هم به نظم، قد برافراشته‌ و در حال گردن‌فرازی‌اند که گویی قصدشان رقابت با قامت کوه‌های اطرافشان است. آب رودخانه شاید به‌دلیل پایین بودن بارندگی خیلی مغرورانه حرکت نمی‌کند و آن پایین، آرام و بدون شتاب در جریان است. به عابری می‌ماند که با دیدن پاییز دره، برای رسیدن به مقصد عجله‌ای ندارد و می‌خواهد بیشتر نظاره‌گر پاییز باشد؛ تا عابری عجول.

در حاشیه‌ی جاده، ویلاهای بزرگی که با معماری مدرن از لابه‌لای خانه‌های محلی‌ها سر و گردن علم کرده‌اند، مشاهده می‌شود. ویلاها با رنگ‌های تند نارنجی و قرمز و سفید، بزرگی و بلندی و جلوه‌گری خویش را خودنمایانه به رخ اهالی می‌کشند. این تصویر حتما باعث نگرانی طبیعت‌دوستان خواهد شد؛ نگرانی و شاید هراس از در افتادن وسوسه به جان بازاریان و ویلاسازان برای هجوم به منطقه. با این حال هنوز هم تمام شیب دره و جاده در مصادره‌ی پاییز و رنگ غالب زرد و قرمز و نارنجی است، بنابراین هنوز دل به خیالی رنگین می‌توان سپرد و مشتاق ادامه‌ی مسیر شد.

با کمی اطلاعات راهنمای مسیر، ادامه‌ی راه می‌تواند دلپذیرترهم بشود؛ به شرطی که باتجربه و مطلع باشد. در این‌صورت حتما گردشگر در جریان جزئیات منطقه‌ی در حال سفر و چشم اندازها و مناظر هنوز زیبا مانده‌ی منطقه که خود به تنهایی امکان کشف و دیدنشان را نداریم، قرار می‌گیرد. اما اگر چنین نباشد، شاید بسیاری از مسافران این جاده هیج‌وقت متوجه نشوند که در چشم‌انداز جنوب غربی‌شان «آزادکوه» با ارتفاع 4736 متری، سومین قله‌ی مرتفع ایران قرار گرفته است. یا ممکن است وقتی از پس پیچ و خم جاده می‌گذرند و خبری هم از ابر و مه و غبار در آسمان نیست، از لذت دیدن قله‌ی سپید دماوند که سر به آبی کم‌نظیرآسمان ساییده، بی‌نصیب بمانند.

از این‌ها که بگذریم، در تمام طول مسیر 45 کیلومتری برای رسیدن به این روستای بازمانده از دوران ساسانیان که پر از فراز و نشیب و پیچ‌های تند پی در پی است، برای مسافری که کمی از نقش نیما در تاریخ تحول شعر و ادبیات فارسی با خبر است، نوعی خیال یا گمان نزدیک به واقعیت جلوه‌گری می‌کند.

این خیال شاید در پی یافتن نوعی رابطه یا پیوند بین پیچ‌ این جاده و دره‌ها و کوه‌ها و زیبایی آن با کاری که نیما برای تحول شعر کهن فارسی انجام داده است، باشد. شاید فقط مسافری که از این جاده می‌گذرد، به این گمان برسد که باید بین گذر پرمشقت و دشوار و همراه با التهاب و اضطراب نیما از این منطقه برای رسیدن به پایتخت و عبور او از برخی معیارهای شعر کهن فارسی که پیچ و خم ها و فراز و فرودهایش به اندازه‌ی جاده‌ی یوش است، پیوندی وجود داشته باشد. احتمالا برای چنین مسافری به‌وجود آمدن چنین گمانی دور از ذهن نیست؛ این‌که برای تبدیل علی اسفندیاری به نیمای شعر فارسی، عبور از زیبایی‌های بکر این دره‌ها و البته مشقت و رنج و التهاب حتما لازم بوده است!

و اما یوش، زادگاه نیما، مردی زاده‌ی سال 1276 در خانواده‌ای کشاورز و گله‌دار که از قرار معلوم جزو افراد برخوردار از نام و نعمت آن زمان آن منطقه از این دنیا بوده است. او در پس کوه‌ها و دره‌های پنهان در روستایی به‌نام یوش زاده شد. تا 12 سالگی در زادگاهش به سر برد و گاه به شبانی هم ‌رفت. عاقبت هم خاک همین روستا او را در آغوش گرفت؛ گیریم با چندین سال تاخیر!

خانه‌ی پدری نیما بنایی است متعلق به دوره‌ی قاجار که از سال 1375 زیر نظر سازمان میراث فرهنگی استان مازندران قرار گرفته و در حال حاضر به موزه‌ی نیما یوشیج تبدیل شده است. خانه، بنایی نسبتا بزرگ است که در پس کوچه‌ای شیب‌دار و سنگ‌فرش شده در ضلع شمال غربی روستا واقع است. معماری بنا با دیگر خانه‌های این روستا و حتی کل معماری خانه‌های شمال کشور مغایرت عجیبی دارد.

بنا در سال ۱۲۰۷ هجری قمری ساخته شده است. در حال حاضر دارای ۳ ورودی، شاه‌نشین و اتاق‌های تابستانی و زمستانی سه‌دری و شش‌دری و همچنین آفتابگیرهای مشبک (اُرسی) است. بیشتر مصالح استفاده شده در آن، چوب و گل و خشت است. روبنای داخلی خانه با گچبری‌های سفیدرنگ تزئین شده است اما قسمت پایینی دیوارهای بنا به رنگ نارنجی درآمده که به نظر، نتیجه‌ی کج‌سلیقگی طراح و مسؤولان مرمت‌کننده‌ی میراث فرهنگی است. بی‌سلیقگی که باعث می‌شود در زمان بازدید، این شعر نیما را به یاد بیاوری: «زردها بی‌خود قرمز نشدند/قرمزی رنگ نینداخته است/ بی‌خودی بر دیوار»...

به‌طور کلی، سبک معماری بنا به خانه‌های شهرهای مرکزی ایران نظیر خانه‌هایی تاریخی کاشان شباهت دارد. خانه دارای حیاط مرکزی است که علاوه بر خود نیما، مزار سیروس طاهباز، گردآورنده‌ی آثار و بهجت‌الزمان، خواهر نیما نیز هست. یک مجسمه‌ی نیم‌تنه از نیما نیز در زیر تاق ورودی غربی خانه قرار شده است.

اتاق‌های بنا به مکانی برای نگهداری آثار به جامانده از نیما اختصاص پیدا کرده است. از این اتاق‌ها سه اتاق به کتابخانه تبدیل شده است و کتاب‌هایی با موضوع ادبیات، تاریخ، دین، و کتابی درباره‌ی میکروالکترونیک. نامه‌ها، بخشی از دست‌نوشته‌ها، یک نقاشی ساده از مناره‌ی قزوین با امضای خود نیما، چند عکس از نیما و البته تعدادی شعر که همگی از سوی شاعران مازندرانی و در وصف نیما و یوش و نور و مازندران سروده شده‌اند، در تاقچه‌هایی بر دیوارهای اتاق‌های نزدیک به ورودی خانه نصب شده است.

دیگر اتاق‌ها به اشیاء باقی‌مانده از نیما و خانواده‌اش اختصاص یافته است که نمونه بسیاری از آن‌ها در دیگر خانه -‌موزه‌ها پیدا می‌شود. همگی ظروف خانه‌های قدیمی، مسی، برنزی و گاه چوبی. در بین آن‌ها آنچه بیش از همه نظر را جلب می کند «تفنگ سرپر» نصب شده بالای سر‌دَر تاریک یکی از اتاق‌هاست که آدم را به این فکر فرو می‌برد که آیا شاعر حساسی چون نیما با این تفنگ شکار هم می‌رفته است!؟

و اما روستای یوش؛ دیگر قسمت‌های روستا منهای کوچه‌ی منتهی به موزه نیما، سنگ‌فرش نیست. برخی ازخانه‌های مسیر مسجد جامع مخروبه شده‌اند ولی خانه‌های دیگری در آنجا ساخته شده‌اند که مصالح آن‌ها را سیمان و آجر و سفال و شیروانی‌های رنگی تشکیل می‌دهد. بالای روستا یک تپه قرار دارد که گفته می‌شود تا قبل از اسلام آتشکده‌ی زرتشتی بوده و به مرور تخریب شده و از بین رفته است. روستا دارای دو مسجد است؛ یکی از مساجد اتاقکی کوچک است در مسیر خانه‌ی نیما و دیگری که نام «مسجد جامع» بر آن نهاده‌اند، بزرگ و طویل و مشرف بر کل روستا. دقیقا زیر پنجره‌های مرتفع این مسجد و در شیب یکی از کوچه‌ها، مدرسه‌ای با نام «مرغ آمین» ساخته شده است. مدرسه از نمای بیرونی، تمیز و با توجه به منطقه به نظر می‌رسد از امکانات خوبی برخوردار است.

طبق اطلاعات راهنما در حالا حاضر 57 خانوار و حدود 157 نفر دراین روستا زندگی می‌کنند. روستا مهمان‌خانه ندارد اما دو اتاق از خانه نیما از سوی سازمان میراث فرهنگی برای مهمانان سازمان در نظر گرفته شده است. این اتاق‌ها در مجموع 8 تخته و دارای دستشویی و حمام است.

به گفته‌ی راهنما که می گوید اطلاعاتش درباره‌ی روستا و نیما را از کتاب‌هایی که خارجی‌ها نوشته‌اند به‌دست آورده، روستای یوش به دوران ساسانیان مربوط بوده و قدمت آن به 1700 سال قبل می‌رسد. ساکنانش خیلی دیر اسلام آورده‌اند و به همین خاطر آن‌را کافرستان می‌نامیدند. بخشی از ساکنان قدیمی آنجا گرجستانی و برخی دیگر تاجیک بوده‌اند که آنها را«بَگن» خطاب می‌کرده‌اند. در بین اهالی هم افسانه‌ای وجود داشته که طبق آن مردم یوش معتقد بودند هر شب غولی به نام «آرهین» از آن طرف رودخانه به روستا می‌آمده است.

پایین‌دست روستا رودخانه آرام در جریان است و مسافران طبیعت را به خود می‌خواند. در آنجا می‌توان نشست و به نیما اندیشید و کاری که او کرد و یا اینکه با دوستانتان گپی بزنید و یا از راهنما بخواهید از سفرها و نوع کارش برایتان بگوید. در نهایت می‌توانید از جاده‌ی یوش به بلده بروید و از آنجا به جاده‌ی هراز. در این صورت شما در یک روز توانسته‌اید قله‌ی دماوند را دور بزنید.

***

در طول مسیر برگشت هم می‌توانید با راهنما یا تورگردانی که این برنامه را ترتیب داده است، گپی بزنید و از چند و چون کارشان بپرسید تا او هم از نابه‌سامانی وضعیت استاندارد‌ها و تعریف تورگردانی و از نداشتن تجهیزات و لجستیک، فقدان قانون و چهارچوب‌های لازم، نبود زیر ساخت‌ها، نبود نظارت سازمان میراث فرهنگی برای تعیین سطح آنها، نبودن پایگاه‌های ثابت برای گردشگران، ناآشنایی مردم با خدماتی که می‌توانند از طریق تورها دریافت کنند، و... برایتان بگوید.

گزارش: فرزاد گمار

نوشته زادگاه نیما یوشیج اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

قزاقستان برای جذب گردشگران متمول گزینه‌ جدیدی چون حمام خاویار سیاه در منطقه جدید گردشگری «کندریل» در حاشیه دریای خزر را در نظر گرفته است.

به گزارش خبرگزاری ایسنا، منطقه گردشگری «کندریل» قزاقستان در حاشیه دریای خزر که قرار است در چند سال آینده درهای خود را به روی گردشگران باز کند، از ارائه امکانات لوکسی چون حمام خاویار برای جذب توریست‌ها برخوردار خواهد بود.

پیش‌بینی می‌شود این منطقه لوکس گردشگری که با هزینه 3.3 میلیارد دلاری ایجاد خواهد شد، تا سال 2020 سالانه پذیرای نیم‌میلیون گردشگر داخلی و خارجی باشد که در این میان قزاق‌ها امید زیادی به جذب گردشگران روس دارند، اما از گردشگران آسیای مرکزی‌، ترکیه و منطقه خاورمیانه نیز غافل نخواهند بود.

به گزارش گاردین، هنوز پروژه ساخت این منطقه گردشگری روی میز قرار دارد و منابع مالی کافی برای عملیاتی کردن آن جذب نشده است، اما وزیر تجارت و سرمایه گذاری قزاقستان از علاقه‌مندی سرمایه‌گذاران ایرانی در ساخت این پروژه گردشگری خبر داده‌اند.

جذب گردشگران خارجی با حمام خاویر در حالی در کشور قزاقستان مطرح شده است که این ماهی گونه‌ای در معرض خطر است و کشورهای حاشیه‌ دریای خزر هر کدام مجاز به صید سهمیه‌ای محدود هستند.

نوشته حمام خاویار سیاه در منطقه جدید گردشگری «کندریل» اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته تاثیر تبادل اجتماعی با کشورهای حاشیه خلیج فارس بر روی پوشش مردم استان هرمزگان اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته جنون ساخت بناهایی با معماری‌های عجیب در چین اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

رم شهر ابدی و همیشگی کاتولیک و خانه پاپ است. اما با این حال مسافران لازم نیست که یک کاتولیک باشند تا هنر افسانه‌ای و معماری این کلیساهای چند صد ساله را تحسین کنند. حضور دسته‌جمعی در یکی از این کلیساها در رم می‌تواند هم یک تجربه فرهنگی برای غیر کاتولیک‌ها و نیز یک تجربه مذهبی برای کاتولیک ها باشد.

8. کلیسای سانتا ماریا دل پوپولو

از تمام کلیساها در رم، کلیسای سانتا ماریا دل پوپولو حاصل کار بهترین نمونه از آثار هنرمندان دوره رنسانس، از جمله رافائل، برنینی و کاراواجو است. این کلیسا در 1099 برای مبارزه با اعتقادات خرافی مردم درآن زمان ساخته شد. این کلیسا دارای چندین زیر کلیسای کوچک است که همه آنها حاصل کار هنرمندان برجسته آن زمان است.

7. سانتا ماریا در تراست اور

سانتا ماریا در تراست اور یکی از قدیمی ترین کلیساها در رم است، بسیاری از مورخان اعتقاد دارند که برای اولین بار در سال 350 میلادی ساخته شده است. این کلیسا موزاییک‌های چشمگیر از قرن 12 و 13 را به یادگار دارد. این کلیسا در طول این سال‌ها بزرگ‌تر وگسترده‌تر شده است. این کلیسا در زمانی که رم در سال 410 نابود شد از بین رفت و دوباره بازسازی شد. یک افسانه در ارتباط با کلیسا وجود دارد که روزی که مسیح متولد شد روغنی از زمین جریان یافت و بعدها این کلیسا در آن محل ساخته شد.

6. سانتا ماریا اسپور امینروا

سانتا ماریا اسپورا مینروا، یک کلیسا است که توسط جمهوری دومینیکن اداره می‌شد و در سال 1370 میلادی ساخته شده است. این کلیسا در نزدیکی معبد پانتئون واقع شده است . به عنوان یک کلیسای کوچک گفته می شود که تنها باقی مانده از یک کلیسای گوتیک اصلی در رم است. این کلیسا دارای مجسمه‌های میکل آنژ و همچنین نقاشی‌های دیواری قابل توجه قرن 15 است.

5. پانتئون

پانتئون یکی از معدود سازه‌های مذهبی در رم است که به عنوان یک کلیسای کاتولیک شروع به کار نکرد. این بنا با نفوذ ترین کلیسا در روم باستان در مقابل معبد خدایان مشرکان رم بود، پانتئون برای معماری خاص آن شناخته شده است ، به خصوص گنبد که توسط طاق پشتیبانی می‌شود. دو شاه و رافائل هنرمند دوره رنسانس در اینجا به خاک سپرده شده‌اند.

4. کلیسای سان کلمنته

کلیسای سان کلمنته فقط چند بلوک دور از تماشاخانه کولوسئوم واقع شده است، کلیسای حاضر از بیش از چهار لایه از ساختمان ها از جمله کلیساهای دیگر ساخته شده است، این کلیسا برای نقاشی‌های دیواری و موزاییک‌های افسانه‌ای خود شناخته می‌شود.

3. سان جیووانی در لاتران

سان جیووانی در لاتران (سنت جان لاتران) یکی از چهار قصر سلطنتی بزرگ در رم است. اعتقاد بر این است که اولین کلیسای کاتولیک ساخته شده در رم باشد. قسمت بیرونی آن نسبت به کلیساهای دیگر زیبا به نظر نمی‌رسد اما در داخل با دکوراسیون دیوار، ستون ها، موزاییک و نقاشی و حتی شمعدان‌های چشم‌نواز و تصاویر از پیامبران بسیار عالی مزین شده است.

2. کلیسای دی سانتا ماریا مگیوره

کلیسای دی سانتا ماریا مگیوره (سنت ماری بزرگ) به عنوان یکی از مهم ترین کلیساهای کاتولیک در رم درنظر گرفته شده است که به آن گوهر تاج می گویند. این کلیسا دارای آرایه ای از آثار مصنوعات و هنر است که نشان دهنده تمدن هنر مسیحی رم است. زائران از سراسر جهان برای ادای احترام به کلیسا به اینجا می آیند، کلیسا دارای پنجره و شیشه‌های رنگ آمیزی شده، ستون‌ها و نقاشی دیواری بسیار زیبا و دارای سابقه دینی است.

1. کلیسای سنت پیتر

کلیسای سنت پیتر شاید قدیمی‌ترین کلیسای کاتولیک در رم نباشد اما قطعا معروف‌ترین آن‌هاست و حتی شاید در تمام جهان است. اعتقاد بر این است که این کلیسا در محلی که در آن پاپ اول سنت پیتر به صلیب کشیده شده ساخته شده است. ساخت کلیسای حاضر بیش از 150 سال طول کشید، اما انتظار ارزش آن را داشت. آثار هنرمندان معروف رنسانس مانند میکل آنژ در آن به کار رفته است، اوهمچنین گنبد را نیز طراحی کرده است.

نوشته 8 کلیسای زیبا و دیدنی در رم اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

شبکه‌ای حیرت‌انگیز از غارها به طول 10 کیلومتر در منطقه‌ای در جنوب چین کشف شد.

به گزارش خبرگزاری ایسنا، طی یک کاوش 10 روزه مجموعه‌ای از غارهای حیرت‌آور به طول 10 کیلومتر در ژئوپارک «لی- فنگشان» در جنوب چین کشف شد.

مسئولان گردشگری چین امیدوارند با انتشار عکس‌هایی دیدنی از این کشف جدید، این مجموعه را به جاذبه‌ای گردشگری تبدیل کنند تا بتواند منبع درآمد جدیدی برای ساکنین محلی ایجاد کند.

این در حالی است که مسئولان ژئوپارک «لی- فنگشان» با خطر غارتگرانی رو به رو هستند که با تخریب استلاگمیت‌ها و استلاگتیت‌ها از آنها برای فروش در بازار محلی استفاده می‌کنند.

نوشته کشف شبکه‌ای حیرت‌انگیز از غارها به طول 10 کیلومتر در منطقه‌ای در جنوب چین اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

مدیرگروه مدیریت جهانگردی دانشگاه محقق اردبیلی گفت: گردشگری استان اردبیل فقط در سرعین خلاصه شده است.

ولی نعمتی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری ایسنا، اظهار کرد: توجه به صنعت گردشگری یکی از راه‌های پیشرفت استان است. اگر زیرساخت‌های مناسب وجود نداشته باشد با بحران روبه‌رو خواهیم شد. تبدیل سرعین به منطقه آزاد همراه با بازسازی زیرساخت‌ها اثر مثبتی در پیشرفت منطقه خواهد داشت.

وی با بیان این‌که ایجاد اماکن تفریحی باعث اقامت بیشتر گردشگران در منطقه می‌شود، خاطرنشان کرد: در اردبیل مدت اقامت کمتر از دو روز است و این مدت کم باعث می‌شود نتوانیم بهره کافی از گردشگری ببریم.

وی اضافه کرد: با توجه به اینکه اردبیل خاستگاه شیعه بوده و در ایام عزاداری سالار شهیدان افراد بسیاری برای شرکت در مراسم به اردبیل مسافرت می‌کنند می‌توان از این پتانسیل به نحو احسن استفاده کرد تا تعداد گردشگران فرهنگی مذهبی و مدت اقامتشان افزایش یابد.

نعمتی اظهار کرد: یکی از مشکلات ایران در زمینه گردشگری، معرفی نشدن داشته‌هاست. کوتاهی در معرفی صنایع دستی یکی دیگر از کم کاری‌ها در منطقه ماست. به عنوان مثال در هر همایش علمی می‌توانیم به جای کیف چینی، دستاوردی از صنایع دستی خود را هدیه بدهیم و برای معرفی صنایع دستیمان نمایشگاه‌ها خاص، برپا و یا با دادن تسهیلات برای کارگاه‌های تولید صنایع دستی زمینه رواج تولید این محصولات را تقویت کنیم.

وی افزود: می‌توانیم با تشکیل اتاق فکر با حضور شخصیت‌های علمی و بخش خصوصی برای توسعه اردبیل و تقویت زیرساخت‌ها تلاش کنیم.

وی با بیان اینکه دانشگاه به نوبه خود می‌تواند زمینه تجربی افراد را به زمینه‌های علمی تبدیل کند تا گردشگری بهتر و موثرتر توسعه یابد، اضافه کرد: جاهایی که به صورت سنتی پا به عرصه توسعه گذاشته‌اند باید از مدیریت، دانش و تکنولوژی به صورت همزمان استفاده کنند تا گردشگری بخ صورت متوازن توسعه یابد.

نوشته گردشگری استان اردبیل فقط در سرعین خلاصه شده است اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

نوشته فرهنگ و تمدن دیرینه استان کرمانشاه اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

طبق آمارهای رسمی، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در نوروز 1393 حدود 17 درصد از مسافران در خانه‌های استیجاری اقامت داشتند، خانه‌هایی که به اعتقاد این سازمان معضل گردشگری به حساب می‌آیند و رشد قارچ‌گونه‌شان در یک دهه‌ی اخیر اختیار کنترل را گرفته است.

به گزارش خبرنگار گردشگری ایسنا، کارشناسانی که در حوزه ساماندهی منازل استیجاری سازمان میراث فرهنگی و گردشگری فعالیت می‌کنند، می‌گویند حدود هفت سالی می‌شود که مدام برای سامان‌دهی این خانه‌های به‌وفور در دسترس، گاها با قیمت‌های نجومی و خدمات نازل و بدون امنیت، طرح و برنامه‌ ریخته شده، اما دست آخر آن خانه‌ها بدون مزاحت کار خود را انجام داده‌اند، خانه‌هایی که نوع فعالیت بی‌قیدشان، دردسرهایی را در چند سال اخیر برای اقامتگاه‌های دارای مجوز ایجاد کرده و بدنامی آن‌ها به نام این اقامتگاه‌های با مجوز تمام شده است.

سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در یک دهه اخیر، تاکنون چندین‌بار سایت اینترنتی را برای منازل استیجاری راه‌اندازی کرده، اما هر بار به دلیل ناقص بودن اطلاعات و همراه نشدن صاحبان این منازل، آن سایت به حاشیه رفته است. اکنون سازمان بار دیگر این سایت را فعال کرده و مسعود سلطانی‌فر رییس این سازمان هم گفته حدود هفت هزار اطلاعات در این سامانه ثبت شده و قرار است به 20 هزار رکورد برسند.

هرچند آن حجم از اطلاعاتی که اکنون در این سایت دیده می‌شود گویای ثبت هفت هزار رکورد نیست. در سایت خانه مسافر آمده، اطلاعات خانه‌های استیجاری 20 استان قابل مشاهده است، در حالیکه فقط 12 استان فعال شده و تعداد خانه‌ها نیز بسیار بسیار محدود است.

کارشناسان این حوزه در سازمان می‌گویند: اطلاعات سایت به فراخور پیک سفر به‌تدریج کامل و بروز می‌شود.

نمونه چنین سایت‌هایی که به اجاره موقت خانه‌های شخصی اختصاص دارد، در بسیاری از کشورها قابل دسترس است. سایت‌هایی با ضوابط و قوانین مشخص که ضریب اطمینان را در مسافر حاصل می‌کند و گاه به صورت شبکه‌ای در بسیاری از کشورها فعال‌اند. اطلاعات این سایت‌ها آن‌قدر شفاف و منطبق با تجهیزات و امکانات واقعی منازل استیجاری معرفی شده، است که مسافر را به مشتری دائمی بدل می‌کند، در حالی که سایت مشابه در ایران هنوز قدرت و قابلیت چنین کاری را ندارد که دلیل آن هم ضعف اطلاعات‌اش است.

هدف سازمان میراث فرهنگی و گردشگری از فعال‌سازی چنین شبکه‌ای بعد از سال‌ها معطلی که البته سرعت اضافه شدن اطلاعات آن هم فعلا لاک‌پشتی پیش می‌رود، سوای سامان‌دهی خانه‌های استیجاری ایجاد ضریب بالای امنیت در اقامتگاه‌های شخصی است. همان‌طور که در این سامانه نیز اعلام شده، اسکان در این خانه‌ها همراه با بیمه مسافر خواهد بود.

هنگام ورود به سایت www.khaneh-mosafer.ir باید مقصد، تعداد روزهای اقامت، نوع واحد اقامتی، بافت اجتماعی، تعداد اتاق‌ها، تخت‌ها و میانگین نرخ را مشخص کرد تا به نتیجه مورد نظر رسید که به دلیل محدودیت اطلاعات ثبت شده باید کمی توقع را پایین آورد،% چون در هر نقطه‌ای نمی‌توان آنچه دلخواه و مورد نظر است یافت. جدا از کاستی‌های آن، این سامانه مزیت دیگری دارد که تصاویر خانه‌های پیشنهادی است، یعنی پیش از انتخاب می‌توان شِمای کلی از خانه را داشت و به حسب سلیقه آن را انتخاب کرد. هر چند در این بخش هم باز ناقصی اطلاعات دیده می‌شود، چرا که همه خانه‌ها تصویر مرتبط ندارند.

خانه‌های استیجاری که اطلاعاتشان را در این سامانه ثبت می‌کنند باید از سازمان میراث فرهنگی و گردشگری پروانه بهره‌برداری گرفته باشند. مالک برای دریافت این پروانه جدا از تحویل مدارک شخصی و ملکی باید تأییدیه‌ی استحکام بنا از مهندس ناظر، بیمه ساختمان، بیمه مسوولیت مدنی برای مسافر، کارکنان و اشخاص ثالث، استعلام از اداره‌های بهداشت و اماکن نیروی انتظامی را داشته باشد.

ضوابط بهره‌برداری از این خانه‌ها سال 1386 تعیین و به استان‌ها ابلاغ شد تا مشخص شود این خانه‌ها بر چه اساس درجه‌بندی و نرخ‌گذاری می‌شوند، با این حال تصاویر برخی ازخانه‌ها و همچنین قیمت آن‌ها این سوال را ایجاد می‌کند که آیا این خانه‌ها واقعا دارای استاندارد کیفیت خدمات هستند و قیمت‌شان بر چه اساس و اصولی تعیین شده است؟

سازمان برای حل این مسأله که سال‌هاست فعالیت خودجوش داشته، کمیته‌ای را تشکیل داده تا استانداردها و نرخ‌گذاری را به قول کارشناسان‌اش اصولی انجام دهد؛ اما ظواهر امر نشان می‌دهد با توجه به تعداد این خانه‌ها که به دلیل فعالیت غیر آشکارا، آمار موثقی از آن‌ها نمی‌توان داشت، کار بسیار و سرعت عمل، کند است. با این حال سازمان آن‌طور که وعده داده؛ امیدوار است این سامانه را تا نوروز 94 تکمیل کند و طلسم‌ساماندهی خانه‌های استیجاری را بعد از هفت سال بشکند.

نوشته خانه‌هایی که معضل گردشگری به حساب می‌آیند اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.

دیدنی‌های هندوستان کم نیست. حتی اگر این جاذبه‌ها را به حوزه‌ی معماری هم محدود کنیم، باز هم توصیفشان در یک کتاب نمی‌گنجد. پادشاهان طی قرون مختلف بناهای عظیمی را در این سرزمین بنا کرده‌اند که حال پس از گذشت سالیان، شگفتی بینندگان را برمی‌انگیزد.

به گزارش خبرگزاری ایسنا، در این گزارش به چند بنای شاخص تاریخی هند اشاره می‌کنیم که پیش از قرن بیست‌ویکم ساخته شده‌اند و زیبایی ظاهری و هوشمندی به‌کار رفته در ساخت آن همچنان مورد تحسین گردشگرانی است که برای دیدنشان به این کشور سفر می‌کنند.

«کاخ دیپ»

تاکنون فکر کرده‌اید راجستانی‌ها چگونه در گرمای طاقت‌فرسای تابستان خود را خنک نگه می‌داشتند؟ «کاخ دیپ» بنایی در شمال‌ «تاج محل» است که در سال 1772 ساخته شد و هدف آن خنک نگه داشتن هوا برای ساکنان بود. به این منظور، مخازن و کانال‌هایی درون سنگ‌های مرمرین کف بنا تعبیه شده بودند که از برخی از آن‌ها فواره‌هایی کوچک آب را به بیرون منتقل می‌کرد و به زیبایی فضا می‌افزود، این شبکه آبی اتمسفر کاخ را همچون زمان وزش بادهای موسمی خنک می‌کرد.

اما طرحی که روی سقف کاخ پیاده شده هوشمندی را به گونه‌ای دیگر معنا کرده‌؛ صدها توپ فلزی در راه‌آب‌های روی سقف غلتانند تا تصویری از رعد و برق را در ذهن ساکنان متبادر کنند. در قسمت بالایی بنا همچنین، پنجره‌ای رو به مزرعه‌ی گیاهان خوش‌بو باز می‌شود تا با وزیدن بادهای فصلی، عطر طبیعت فضای داخلی ساختمان را پر کند.

«معبد راناکپور»

در شمال روستای راناکپور بنایی قرن پانزدهمی واقع است که نه دیوار دارد و نه در. تعداد ستون‌های این معبد آنقدر زیاد است که گفته می‌شود نمی‌توان آن‌ها را شمرد. راناکپور که معبد «جین» هم خوانده می‌شود، یکی زیباترین پرستشگاه‌های جهان به حساب می‌آید.

ستون‌های ظریف «راناکپور» از سنگ مرمر تراشیده‌ شده‌اند و هیچ‌یک شبیه دیگری نیست. گفته می‌شود تعداد این ستون‌ها یک هزار و 444 عدد است. گردشگرانی که برای احترام به این مکان مذهبی پابرهنه به تماشای زیبایی شگفت‌انگیزش می‌روند، در فضای بین ستون‌ها، مجسمه‌ای از ماری چندسر و چنددم مشاهده می‌کنند.

معبد طلایی «آمریستار»

این معبد اوایل قرن هفدهم روی خاک پست زمین بنا شد تا تفاوت مذهب سیک‌ها با هندوهایی که معادبشان رو تپه‌ها ساخته می‌شد، را نشان دهد. معبد طلایی «آرمیستار» امروزه معروفترین معبد سیک‌ها در جهان مشهور است. درهای آن از هر چهار سو باز است و همه را به ورود فرا می‌خواند.

بیش از 1500 پوند طلا در نمای ساختمان به‌کار رفته و درخششی جاودان را برای خود خریده است. طاق‌های مزین و حکاکی برگ‌های نیلوفر را هم که به سبک معماری اسلامی و هندوی معبد طلایی اضافه کنیم، دیگر بهانه‌ای برای نرفتن به بازدید این شاهکار تاریخی پیدا نمی‌شود.

معبد «نیلوفر»

نیلوفر اولین نمادی است که در «ودا»ها - متون کهن هندو‌ها - به آن اشاره می‌شود. براساس باور هندوها‌، نیلوفر گلی هشت‌پر است که جهان از درون آن به وجود آمده است. بعدها با تاثیر پذیرفتن از فلسفه‌ی چینی‌ها‌، این گل با قلب انسان مقایسه شد.

معبدی که سال 1986 در دهلی ساخته شد، به دلیل شباهت ظاهری به این گیاه، «معبد نیلوفر» نام گرفته است. این مکان مذهبی متشکل از برگ‌های بیرونی و درونی است که سالنی را در میانه‌ بنا محافظت می‌کنند. 9 حوضچه از مرکز بنا به سمت برگ‌های گل نیلوفر کشیده شده‌اند که نمای زیبا و دلفریبی را پیش چشم گردشگران قرار می‌دهد.

آرامگاه «همایون»

پیش از این‌که «شاه جهان» تاج محل را به یاد همسر خود بنا کند، آرامگاه همایون باشکوه‌ترین سازه‌ی معماری هندوستان بود. این مکان اواخر قرن شانزدهم توسط همسر امپراطور همایون بنا شد. درواقع «تاج محل» یک قرن بعد با الهام گرفتن از ساختمان سنگ و خاکی قرمزرنگ آرامگاه همایون ساخته شد. راه‌آب‌هایی که در جای‌جای این سازه‌ی معماری جریان دارند، فضایی مملو از آرامش و صفا را فراهم آورده و دنیای درون را با فضای خارجی دهلی مدرن کاملا جدا ساخته است.

«تاج محل»

هیچ‌کس نمی‌داند کدام معمار طرح این شاهکار تاریخی را ریخته، اما آنچه مسلم است این است که «شاه جهان» دستور ساخت این بهشت زمینی را به یاد «ممتاز محل» همسر متوفی خود صادر کرده است. درواقع «تاج محل» را نقطه اوج معماری اسلامی می‌دانند و بر این باورند که ایده‌ی ساخت آن از توصیفات بهشت در قرآن کریم گرفته شده است.

آیه‌های قرآن در جای‌جای این مکان به چشم می‌خورد‌ که خطاطی‌های گچ‌کاری شده در فضای داخلی «تاج محل» از آن جمله‌اند. چهار مناره با مِیلی مختصر بنای این کاخ را دربرگرفته، به نحوی که در صورت بروز زلزله این ستون‌ها به خارج سقوط می‌کنند.

تاج محل

نوشته جاذبه های دیدنی‌ هندوستان که شگفتی بینندگان را برمی‌انگیزد اولین بار در توریست ها - گردشگری - جهانگردی - ایرانگردی پدیدار شد.