به گزارش جام جم آنلاین ، افتتاح تونل گوتارد ، راه از مونیخ به میلان را دو برابر کوتاهتر می کند و می توان به جای سه ساعت و نیم فعلی طی فقط دو ساعت و 40 دقیقه به مقصد رسید.

خاطرنشان می شود که مسافران برای نخستین بار خواهند توانست در اواخر ژوئن از این تونل عبور کنند مام رفت و امد منظم قطارها در آن در آخر سال 2016 آغاز خواهد شد.

به گفته پاتریک فرانتسن، یکی از مقامات سفارت سوئیس در روسیه، از ماه دسامبر روزانه 260 قطار باری و 67 قطار مسافربری از طریق تونل جدید رفت و آمد خواهند کرد. سرعت قطارهای مسافربری حدود 250 کیلومتر در ساعت خواهد بود.

تونل جدید بخشی از کریدور حمل و نقلی خواهد بود که سوئیس، آلمان و کشورهای شمالی اروپا را با ایتالیا، یونان و بالکان پیوند خواهد داد.

به گزارش جام جم آنلاین ، یا همین الان. تا چه اندازه آماده‌ای به جایی قدم بگذاری که نه‌تنها تکنولوژی، که از هیچ نانوایی یا بقالی هم خبری نباشد؟

اگر از اواسط بهار تا پایان تابستان در این نقطه حاضر شوی، بهترین روزهای زندگی‌ات را رقم زده‌ای، اما اصلا به فکر رفتن در پاییز و زمستانش نباش! چون در این دو فصل آنجا دوام نمی‌آوری.

نام «مازیچال» را شنیده‌ای؟ یک منطقه ییلاقی که تا به خودت بیایی زمان رفتن است و کوچیدن. گرمای مازیچال، زودتر از تصور به پایان می‌رسد و سرما که بیاید، برف تا اندازه‌ای می‌بارد که سقف کلبه‌ها هم گُم می‌شود.

برای رفتن به این منطقه وصف ناشدنی، باید به کلاردشت بروی. جایی که به آن «همیشه بهار» هم می‌گویند.

مازیچال از دو مسیر مرزن‌آباد و عباس‌آباد مازندران دسترسی دارد. ابتدای جاده کلاردشت به عباس‌آباد، سمت چپ جاده، یک فرعی منشعب می‌شود که بعد از 23 کیلومتر، به دامنه‌ای جنگلی هدایتت می‌کند. از این به بعدِ مسیر، یک جاده خاکی و پرشیب است که باید 17 کیلومتر از آن را طی کنی تا در ارتفاع 2600 متر از سطح دریا به دهکده ییلاقی مازیچال برسی. آن وقت پیدا شدن منظره مازیچال به اندازه‌ای جذاب و لذت بخش است که احساس تولدی دوباره خواهی کرد.

چرا این نام؟

مازیچال از دو کلمه مازی و چال تشکیل شده که مازی یا مازو، در گویش محلی به معنای بلوط و چال هم به معنای گودال است. پوشش گیاهی این منطقه بسیار متنوع و شامل گیاهان جنگلی، گیاهان بینابینی و گیاهان کوهستانی ازجمله بلوط می‌شود که بیشتر به همین دلیل نام مازیچال را بر آن گذاشته‌اند. لازم به یادآوری است که علاوه بر انواع گل‌های وحشی و خودرو، گل زیبا و ممنوعه سوسن چلچراغ نیز، هر بهار دامنه‌های پایینی این منطقه را آرایش می‌کند.

از آب و هوا چه خبر؟

هوای بسیار خنک مازیچال حتی در شب‌های تابستان، مسافران را مجبور می‌کند لباس زمستانی‌شان را بپوشند.

افرادی که یک بار به این منطقه آمده باشند، خوب می‌دانند که پیش از سفر به این منطقه کوهستانی زیبا باید از طریق اینترنت، وضعیت آب و هوا را رصد کنند تا با بارندگی مواجه نشوند زیرا در صورت بارندگی شدید، حتی ماشین‌های شاسی بلند هم در جاده مازیچال دچار مشکل می‌شوند.

گم کردن راه در تپه‌های بالای منطقه، یکی دیگر از مشکلاتی است که مسافران با آن روبه‌رو می‌شوند؛ چون یکی از ویژگی‌های این تپه‌های زیبا، گم کردن آدم‌ها بویژه در هوای مه‌آلود است. پس به خاطر داشته باشید که در صورت بروز این اتفاق، تو می‌مانی و موبایلی که گاهی در برخی نقاط، آنتن دارد!

چه چیز همراه داشته باشیم؟

باز هم تأکید می‌کنیم که این منطقه هیچ امکانات خاصی ندارد و باید از چادر کوهستانی مناسب و ضدباران، برای اقامت چندروزه استفاده شود. کیسه خواب هم وسیله‌ای ضروری و فراموش نشدنی است چون هیچ شبی ـ حتی در شب‌های تابستان ـ بدون سرما و مه و رطوبت بسیار زیاد، صبح نمی‌شود. به جز برداشتن وسایل کمپینگ مانند چراغ روشنایی، زیرانداز و سایر وسایلی که به نظرتان لازم می‌رسد، داشتن موادخوراکی هم یکی از ضرورت هاست چون در غیر این صورت، تنها کسانی که خروس خوان از خواب بیدار می‌شوند، می‌توانند سری به کلبه‌های ییلاق نشینانی بزنند که دود تنورشان بر هواست تا شاید از ساکنان موقت و خونگرم و مهمان‌نواز این دهکده، نان و پنیر محلی تهیه کنند.

سرکشی به گوسفندسراها هم ممکن است شانس تهیه ماست و دوغ محلی را بالا ببرد!

حیات وحش زیبا

حیات وحش مازیچال آن‌قدر غنی است که از خرس و سمور گرفته تا گرک، مرال، شوکا، گوزن، گراز و شغال در آن پیدا می‌شود. به همین دلیل به مسافران توصیه می‌شود با دقت کامل در منطقه گردش کنند تا گم نشوند. وجود انواع پرنده، از پرندگان شکاری گرفته تا پرندگان زینتی نیز زیبایی مازیچال را چند برابر کرده است.

پرواز عقاب‌ها، خرامیدن قرقاول‌ها و نوای دل‌انگیز پرندگان کوچک و زیبای زینتی آنقدر زیباست که دلت می‌خواهد برای شنیدن طبیعت، ساعت‌ها چشمانت را ببندی و با جان و دل به صدایشان گوش کنی. به مازیچال که آمدی، آوردن کیسه‌های خالی برای زباله را فراموش نکن. حیف است وقتی بالای ابرهای ارتفاعات البرز می‌ایستی، طبیعت زیبای وحشی را بیازاری.

مجید موسی خانی - ضمیمه چمدان

اگر علاقه‌مند به سنت‌ها و آیین‌های ملی و مذهبی هستید به راحتی و در زمان‌های مختلف می‌توانید به این استان کویری سفر کنید تا با حضور در دل مراسم، از آن لذت ببرید.

از اعیاد اسلامی، روزهای عزا و مراسم ماه مبارک رمضان گرفته تا جشن‌های باستانی آیین زرتشت مانند مهرگان٬ آبانگان، آذرگان و امردادگان و... در این خطه برگزار می‌شوند که دیدن آنها خالی از لطف نیست.

و اما عَقدا!

عقدا یکی از بزرگ‌ترین و قدیمی‌ترین روستاهای بخش مرکزی شهرستان اردکان است که در 48 کیلومتری اردکان و در مسیر راه تهران ـ بندرعباس قرار گرفته است. این روستا که با داشتن نمایندگی آموزش و پرورش، دهداری، بسیج، پاسگاه انتظامی، درمانگاه، دبیرستان و تلفن و گاز جزو روستاهایی به حساب می‌آید که دارای امکانات رفاهی است، قدمت تاریخی آن به دوران پیش از اسلام و همزمان با میبد می‌رسد.

از جاده به سمت عقدا که می‌روی با سکوتی حکمفرما در خیابان‌ها و کوچه‌های باریک با طاق‌های سایبانی، زیبایی ایوان خانه‌ها، بادگیرهای کاهگلی، درختان خرما، توت، انار و سنگفرش تمیز و مرتب روبه‌رو می‌شوی.

در تاریخ آمده است: یزدگرد فرزند بهرام گور، سه سرهنگ به نام‌های بیدار، عقدار و میبدار داشت که به هر کدام اراضی قابل توجهی اختصاص داد. آنها هم سنگ بنای ایجاد دهستانی به نام خودشان را بنیان گذاشتند که نامشان به ترتیب «بیده»، «عقدا» و «میبد» شد.

نام پیشین عقدا «ده گبران» بوده و به همین دلیل بومیان تأکید دارند، روستایشان از زمان زرتشتیان پررونق و اصیل بوده است.

در کتاب پرستشگاه زردشتیان در مورد نام عقدا آمده است که چون بین زرتشتیان و کسانی که تازه به دین اسلام روی آورده بودند همیشه دعوا و جدال بود، خواجه نصیرالدین طوسی وزیر سلجوقیان در یک روز بین دختران زرتشتی و پسران مسلمان و بالعکس، مراسم عقد ازدواج همگانی برگزار کرد و از آن روز ده گبران، «عقدا» نامیده شد.

اماکن دیدنی عقدا:

عقدا هم مثل بسیاری از مناطق کشور، آثار تاریخی و جاذبه گردشگری فراوانی دارد.

برج و بارو خواجه نعمت، پیر پارس بانو و مزرعه مهر (مزار شهدخت ساسانی)، برج چاه ریگ، چاپارخانه، قلعه سامه، کاروانسرای حاج ابوالقاسم رشتی، خانه خالومیرزا، خانه میرزارضا کرمانی، مسجد جامع عقدا، مسجد شمس، مسجد هلاکو، مسجد صلیب، حصار خواجه نصیرالدین طوسی، دروازه عقدا، آب انبار حوض صفه، آب انبار حاج محمود و خانه فضلی عقدایی و برخی از آتشکده‌های نیمه‌ویران برخی از جاذبه‌های این منطقه را تشکیل می‌دهند.

مسجد هلاکو

این مسجد، مربوط به دوره صفوی است و در محله هلاکو قرار دارد که در اسفند 81 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است. بنای مسجد آجری و در دو طبقه است و هر طبقه منحصرا یک اتاق دارد. بتازگی سقف و پیکر مسجد که قبلا فرو‌ریخته بود، مرمت شده و حتی سنگ مثلثی شکل بالای بنا که سنگی تاریخی است و با خط نسخ عنوان: «یا الله، یا محمد و یا علی» روی آن حک شده، بالای بنا نصب شده است.

چاپارخانه

این بنا نشانگر اندیشه حکومتی ریشه‌دار در تمامی کشور است. چاپارخانه عقدا هم مثل تمامی چاپارخانه‌های کشور از خشت خام ساخته شده است و نشان می‌دهد که این نقطه نیز مانند دیگر نقاط پراهمیت کشور، زیر نظر مستقیم حکومت مرکزی اداره می‌شده است. عقدا اوجی تاریخی نیز در زمان ایلخانان دارد و تنها دروازه ایلخانی سالم کشور در این منطقه دیده می‌شود.

مسجد جامع

این مسجد دارای گرمخانه و ایوان تابستانی است. بالای سر محراب بر دیواری گچی یک کاشی ستاره‌ای‌شکل از نوع کاشی‌های قرن هشتم و با نقوش گل در وسط و اشعاری در اطراف آن دیده می‌شود.

رمضان با طعم شیرینی «آلوجه‌ای»

مراسم مذهبی در عقدا از سنت‌های قدیمی و موروثی و در عین حال، دیدنی است. هنوز هم خیلی‌ها ماه مبارک رمضان در عقدا را با طعم شیرینی «آلوجه‌ای یا آلوچه‌ای» می‌شناسند. در این ماه، مساجدی که در آن مراسم سنتی برپا می‌شود، غبارروبی می‌کنند و آماده برپایی مراسم این ماه مبارک می‌شوند. یکی از آیین‌های قدیمی اسلامی این روستای کهن کویری، افطار کردن دسته‌جمعی و سپس برپایی نماز جماعت است.

تعزیه و نخل‌گردانی و عریضه‌هایی که از دوران صفوی مانده‌اند

مراسم نخل‌برداری هر ساله در اربعین حسینی، بعد از نماز مغرب و عشا در تکیه بالا و تکیه پایین عقدا برگزار می‌شود. یکی از مناطقی که در استان یزد تعزیه آن شهرت بسیار زیادی دارد و معمولا تماشاچیانی چندین برابر جمعیت روستا دارد، روستای «توت» در منطقه عقدا است. نام عقدا با تعزیه‌خوانی و دیگر مراسم سنتی و آیینی در ایام محرم و صفر بویژه دهه دوم محرم و دهه آخر صفر، عجین شده و معروف‌ترین و اصیل‌ترین تعزیه‌خوانی‌های استان یزد به منطقه عقدا نسبت داده شده است. هنر تعزیه به صورت موروثی از نسلی به نسل دیگر آموزش داده می‌شود و عریضه‌های تعزیه، از دوران صفویه برای تعزیه‌گردانان منطقه به یادگار مانده است. تعزیه در توت، طایفه‌ای برگزار می‌شود. اتحاد طایفه‌ها برای برگزاری مراسمی باشکوه به گونه‌ای است که هر طایفه در شبی از ایام محرم و صفر، برگزاری مراسم را به عهده می‌گیرد.

انارهای ممتاز و خانه‌هایی که هنوز بوی تاریخ می‌دهند

انارهای ممتاز عقدا معروف و بسیار خوش‌طعم است. به ‌اندازه‌ای که ساکنان این منطقه انار دیارشان را با انار ساوه قابل مقایسه نمی‌دانند و آن را یک سر و گردن بالاتر معرفی می‌کنند.

هوای عقدا هم متمایل به گرمی است و هنوز نخل‌های خرما و خانه‌های کوچک قدیمی در کوچه‌های تنگ و درگاه‌های کوتاه خشت و گلی، تاریخ را ورق می‌زند.

عقدا بوی زندگی ناب می‌دهد وقتی باران به خاکش می‌زند.

«محمدحسن شمر» کسی که 80 سال تعزیه‌خوانی کرد

«محمدحسن رحیمیان» یکی از قدیمی‌ترین تعزیه‌خوان‌های کشور بود که تا زمان مرگ در عقدا زندگی کرد. بنا به شناسنامه‌اش متولد 1298 هجری شمسی بود. اما خودش می‌گفت دو سال بزرگ‌تر از سنی است که شناسنامه‌اش نشان می‌دهد. ویژگی بسیار جالب توجه «محمدحسن» این بود که از 15 سالگی تعزیه‌خوانی کرد و به عبارتی 80 سال تعزیه خوان بود. از آنجا که همیشه «مخالف‌خوان» بود و بیشتر نقش «شِمر» را داشته، عقدایی‌ها به او «محمدحسن شِمر» می‌گفتند. اما این ظرفیت گردشگری عقدا مدتی است از دنیا رفته بی‌آن‌که مستندی از آن ساخته شود یا تجلیلی از او به عمل آمده باشد. حالا پسر محمدحسن بازیگر نقش پدر در تعزیه است.

ستاره معتضدی - ضمیمه چمدان

همین مسأله باعث به‌وجود آمدن افسانه‌ها و داستان‌هایی میان افراد محلی شد و به اندازه‌ای بر طمطراقش اضافه گردید که اسم کوه را «هو هو» گذاشتند. حتی شکارچیان هم در قالب افراد به نسبت شجاع و مسلح، نمی‌دانستند در دل این کوه آرام، زیبای 70 میلیون ساله‌ای پنهان شده که با انفجار یک پروژه توسط سازمان آب، مجبور به خودنمایی می‌شود.

«غار چال نخجیر» همان زیبایی است که هر چند در سال 1367 به اجبار، نقاب از چهره برداشت، اما هنوز رازهای بی‌شمارش را در دل خود نگه داشته و برملا نکرده است.

چال نخجیر چیست، غارَش کجاست؟

چال نخجیر، به معنای گودال شکار است. منطقه‌ای گود، که در گذشته شکارچیان شکارها را از نقاط مختلف به این منطقه رم می‌دادند و شروع به شکار آنها می‌کردند.

این غار در جوار پناهگاه حیات‌وحش جاسب دلیجان در فاصله 110 کیلومتری گلپایگان، در 8 کیلومتری شرق شهر دلیجان و فاصله 3 کیلومتری جاده آسفالته دلیجان ـ نراق در دامنه کوهی کم‌ارتفاع و به نسبت تخت واقع شده است.

ویژگی‌ها

از ورودی غار تا 600 متر بعد از آن، مسیر در قالب جنوب به شمال است که پس از این مسافت، دو انشعاب می‌شود که یکی به شمال شرق و دیگری به شمال غرب می‌رسد و طول هر کدام 1300 متر است.

با وجودی که 4 کیلومتر از غار شناسایی شده اما پیش‌بینی می‌شود که این پدیده طبیعی تا حدود 10 کیلومتر ژرفا داشته باشد.

ـ هیچ نشانی از وجود جانوران و گیاهان در آن گزارش نشده است، اما به هنگام ورود به غار با فضایی رویایی مواجه می‌شوید.

ـ از راه هموار می‌توانید به راحتی در غار حرکت کنید. درون غار رسوباتی دیده می‌شود که به صورت لایه‌‌های سفید رنگ، کف کریدورها و دالان‌ها و دهلیزهای مسیر اصلی را پوشانده و رسوبات «سفیدبرفی» نامگذاری شده است. کف دیواره‌های غار از اسفنج‌های بلورین و سنگ‌های تزئینی زیبا تشکیل شده که از این لحاظ یکی از زیباترین غارهای کشور محسوب می‌شود.

ـ این غار از ده‌ها تالار کوچک و بزرگ تو در توی هزار توی مرموز ساخته شده است. تالار عروس که انگار به گوشه گوشه آن قند ساییده‌اند و بر زمینش شربت پاشیده‌اند و در دیوارش آذین ریز و درشت بسیار دارد.

ـ تالار آب‌چکان نیز هر بیننده را یاد شکوفه‌های بهاری و نوای خوش ریزش باران بهاری می‌اندازد. تازه این 200 متر اولیه غار است.

ـ زیباترین تالار غار، چهل‌ستون و سفره عروس است و دریاچه، برزخ، باغ وحش، جانوران، آیینه، چلچراغ و تالار زیبایی‌ها از دیگر تالارهای غار هستند.

ـ این غار طبیعی با 5 کیلومتر مسیر خاکی به‌دلیل وجود مناظر بکر، طبیعی و جذابیت‌های حیرت‌آور فراوان از اهمیت ویژه‌ای برای گردشگران برخوردار است و گنجینه شگفتی این غار اسرارآمیز، سنگ‌های تزئینی با اشکال متنوع مانند فیل، گوزن، انسان، عقاب، کبوتر، تمساح، کرگدن، لاک‌پشت و تندیس‌های عظیم‌الجثه بلورین ایجاد شده که بیشترشان از جنس آهک است.

ـ تهویه طبیعی هوای درون غار در فصول تابستان و زمستان یکی دیگر از عجایب آن است که در تابستان خنک و در زمستان گرم است و بازدیدکنندگان در این مجموعه، با کمبود اکسیژن روبه‌رو نمی‌شوند.

ـ باغ‌های مرجانی، دالان‌ها، دهلیزها، حوضچه‌های متعدد، قندیل‌های متنوع، بلورهای شیشه‌ای، توده‌هایی به شکل گل‌کلم، توده‌های پرده‌ای شکل و شاخه نباتی و دریاچه فوق‌العاده زیبای غار در درون مسیر پر پیچ و خم آن باعث حیرتتان خواهد شد.

و سرانجام آذین‌بندی بلورین و اسفنجی کف غار، سقف و دیوارهای آن موجب شده تا یکی از زیباترین نمونه‌های موجود در دنیا و بی‌نظیرترین در آسیا باشد.

جاذبه‌ای مظلوم و ناآشنا

بجز افرادی که به طور حرفه‌ای سفر می‌کنند یا موضوعات گردشگری از جمله علایق آنهاست، کمتر کسی پیدا می‌شود که با نام غار چال نخجیر آشنایی داشته باشد. در حالی که این پدیده بی‌نظیر در اردیبهشت ماه سال 1384 توسط شورایعالی سازمان حفاظت‌محیط‌زیست به عنوان اثر طبیعی ملی معرفی شد و در سال 1385 با تائید دولت، غار چال نخجیر دلیجان به غار نخجیر تغییرنام پیدا کرد.

سهولت دسترسی به این جاذبه طبیعی، از جمله مزیت‌های آن است و چنانچه به‌طور شایسته‌ای مورد بهره‌برداری قرار گیرد، می‌توان از آن به عنوان یکی از جاذبه‌های اصلی توریستی در مقیاس بین‌المللی نام برد. اما متأسفانه بازدید برخی از افراد نامطلع از میراث طبیعی کشور، موجب شده تا برای جلوگیری از ریختن زباله یا تخریب دیواره‌های غار، مراقبان مجموعه در تعطیلات، بازدیدکنندگان را در قالب گروه‌های محدود به این مجموعه زیبا راهنمایی کنند.

نوشین عصار - ضمیمه چمدان

به گزارش جام جم آنلاین، مردم از درهای مختلف حرم مطهر امام رضا (ع) وارد می‌شوند تا پیش از اذان مغرب خودشان را به صحن‌های مختلف برسانند تاجای مناسبی برای احیای شب‌ قدر داشته باشند.

عده‌ای از زائران نیز علاوه بر احیای شب‌ بیست‌وسوم رمضان، دعوت شده‌اند تا مهمان غذای معروف به حضرتی هم باشند.

غذای حضرتی علاوه بر اینکه طعم متفاوتی دارد، حکایت شنیدنی هم دارد!

این غذا که در روزهای دیگر سال هم توزیع می‌شود، همزمان با ماه مبارک رمضان بصورت افطاری (پنیر، نان، سوپ، خرما) و در ادامه وعده‌های شام و سحر (غذای گرم) بین زائران حرم امام رضا (ع) که ژتون این غذا را دارند، توزیع می‌شود.

افطار و شام با هم توزیع می‌شود و هر زائری که علاقه‌مند باشد، غذایش را می‌تواند در ظرف‌های یک بار مصرف با خود برای تبرک ببرد.

توزیع وعده‌ی سحری نیز از ساعاتی بعد از ساعت 12 بین زائرانی که ژتون دارند، آغاز می‌شود.

غذای حضرتی را به خاطر ویژگی تبرک‌اش بی‌اغراق می‌توان یکی از پرطرفدارترین غذاها در ایران دانست، بسیاری از افرادی که بیمار دارند تلاش می‌کنند تا حتی‌المقدور اگر امکان ورود به مهمانسرا و صرف غذا را ندارند، در کنار درهای خروجی مهمانسرای حضرتی بایستند و از زائرانی که مهمان آنجا بوده‌اند، بخواهند برای شفاء بیمارشان یا برای تبرک بخشی از غذای‌شان را به آنها بدهند که بخشی از غذا می‌تواند یک قاشق از غذا، بخشی از نان یا سوپ یا حتی نمک آن غذا باشد.

برخی از زائران که مهمان این مهمانسرا شده‌اند نیز برای رضای دل خودشان و ثواب بیشتر اتفاقا به تقاضای زائرانی که در درب‌های خروجی در انتظار بخشی از غذا برای شفاء هستند، پاسخ مثبت می‌دهند. آن‌طور که سایت آستان قدس رضوی در تاریخچه‌ی مهمانسرای حضرتی و غذای آن نوشته، «مهمان‌سرای حضرت که در گذشته از آن به نام کارخانه‌ی زواری یاد می‌شده، در کتب و وقف‌نامه‌های قدیمی نیز به نام‌های مهمان‌خانه‌ی زواری، آشپزخانه‌ی حضرتی، کارخانه‌ی زواری و کارخانه‌ی خادمی آمده است.»

سابقه‌ی تاریخی نشان می‌دهد، مهمان‌داری در آستان قدس از قرن نهم هجری معمول بوده، اما مدارک به‌دست‌آمده سابقه‌ی آن‌ را از دوره‌ی صفویه می‌داند. مهمان‌سرای آستان قدس در دوران صفویه به شربت‌خانه موسوم بوده و موقوفاتی هم داشته است که حمام شاه در محله‌ی چهارباغ در بازار و در مجاورت مسجد 72تن از آن‌ جمله هستند. در طومار علی‌شاه که به منزله‌ی دستورالعمل آستانه بر موقوفات است، مقرراتی بر مهمان‌سرای حضرتی معمول داشته است.

اما آستان قدس رضوی پس از پیروزی انقلاب فعالیت‌های متعدد طبق اذعان خودشان در جهت ایجاد تسهیلات و خدمات‌رسانی بیشتر و مطلوب‌تر به زائران بارگاه رضوی انجام داده است. اداره‌ی مهمان‌سرا یکی از این خدمات ارائه شده به زائران و مسافران مشهد مقدس است. اداره‌ی مهمان‌سرا از زیرمجموعه‌های معاونت اماکن متبرکه و امور زائران است و شامل رئیس اداره‌ی مهمان‌سرا با دو معاون و رئیس بخش پذیرایی، رئیس بخش آشپزخانه، کارشناس مواد غذایی، کارشناس امور دفتری و رایانه و... است که روزانه به شش تا هشت هزار نفر از زائران، خدام و کارکنان آستان قدس با ارائه‌ی غذای متبرک خدمات‌رسانی می‌کنند.

ساختمان مهمان‌سرای حضرت در ضلع شمالی بست شیخ حر عاملی واقع است. مهمان‌سرا دارای چهار طبقه شامل آشپزخانه، سالن پذیرایی، سالن پذیرایی خاص و اداره‌ی مهمان‌سرا است که به همه‌ی امکانات مورد نیاز برای طبخ غذا و پذیرایی از مهمانان امام هشتم(ع) مجهز است.

دعوت‌نامه‌های مهمان‌سرا از طریق نمایندگان آستان قدس هر روز توسط سه گروه و هر گروه متشکل از دو نفر (نمایندگان بخش خدمات اداره‌ی رفاه زائران و یک نفر از مدیریت بازرسی و رسیدگی به شکایات آستان قدس رضوی) در مکان‌های اسکان زائران، اعم از هتل‌ها، مهمان‌پذیرها، حسینیه‌ها، مسافرخانه‌ها و زائرسراها توزیع می‌شود.

هم‌چنین زائران خارجی نیز از طریق معرفی اداره‌ی امور بین‌الملل (اداره‌ی امور زائران غیرایرانی) واقع در صحن جمهوری اسلامی پذیرایی می‌شوند.

علاوه بر این در طول سال، پنجشنبه‌ها تعداد 700 وعده غذا و در ماه مبارک رمضان، روزانه یک‌هزار وعده غذا به صورت بسته‌بندی از طریق کمیته‌ی امداد در اختیار افراد بی‌بضاعت قرار می‌گیرد. کلیه‌ی کارکنان مهمان‌سرا در طول سال دو نوبت، آزمایش‌های بهداشتی را زیر نظر دفتر بهداشت معاونت انجام می‌دهند.

هم‌چنین در اردیبهشت سال1389 ساختمان جدید مهمان‌سرا که زیربنای آن از سه هزار و 800 مترمربع به 100 هزار مترمربع افزایش یافته، با حضور تولیت عظمای آستان قدس رضوی حضرت آیت‌الله واعظ طبسی مورد بهره‌برداری قرار گرفت.